kendimize bile itiraf edemediklerimiz

üç yanlış arasındaki tek doğruyum, beni götürürlerse diye çok korkuyorum...

"lan! ben eşcinsel miyim!? niye baktım o oğlana o kadar?" diye dşünen biri, bu tanıma uyabilir gayet.

not: vallahi diilim lan ben!

kendimize itiraf ettiğimizde başkalarının yanında söylemişçesine duyulacağını sanmaktan duyulan rahatsızlığın sonucudur.
kendimize söyleyemediklerimiz, başkalarının bilmesini istemediklerimizdir. yüzleştiğimizde hayatla ve kendimizle barışıp huzurlu kabullenişi getirmişse büyümüşüz demektir.

Böyle bir dakikalığına bile düşününce insana hançer gibi saplanan birşeyler olur yaa, hah şimdi size onlardan bahsedeceğim.

ilk olarak; kimin eli kimin cebinde ondan bahsetmek bile istemiyorum ben size. Asıl sorun şu: konuşmadıklarım... içtiğinizde hep bahaneler silsilesiyle oradan oraya savrulup ağlaşıyoruz ya. Benden de o kadar. içtim eyvallah. Çıktım mekandan. Oturdum hayvanlar gibi ağladım. Neden? Kilit nokta. Ağladım. itiraf bile edemediklerim için. Kendime bile sesli söyleyemediğim şeyler için. Siz hiç sürekli kıllatmaktan sıkıldınız mı? Ben baya sıkıldım.

Evet çocuklar bugün hunharca kederlenmemin nedeni babamın ölüme hergün yaklaşıyor olması. Peki size bunu niye anlatıyorum? Başka kimseye anlatamam. Neden? Her bahsettiğim insan acımı daha da deşer. Ya da ailemden birine anlatsam anında gözleri dolar. Ha evet yalnızlığa alışkın bir bireyim ama her gün sizin de gözlerinizin önünde birisi hayata acı ile göz yumsa siz de bunu köpekler gibi ilikleriniz de hissedersiniz.

Bakmayın böyle yazdığıma. Kanserle savaştığımızdan beri kolay kolay göz yaşı dökmedim ben. Hep sustum. Belki de ondan ya bu Olasılıksız patlayışlarım.

Bugün babam geldi. iki gün önce kemoterapiden çıktık. Sonlardayız artık hazırlandık...

Kolunu gösterdi.

Şiş, mor. Acıyor kemiklerim dedi... Yüzüne baktım. Sapsarı... Buz gibi... Acımaz acımaz geçer dedim. Vücudu mosmor. Yara bere. Dayanılmayacak halde. Hani ölüm buysa gel al dedim.

Sonra klasik rutinlerimi yapıp kendimi sokaklara attım. Güldüm... Eğlendim... içtim... Nedensiz yere bahanelerle ağladım. Ulan nedeni belliydi halbuki. Aynanın karşısına geçip sesli sesli söylesene, o ölecek ondan böylesin diye. Niye duruyorsun değil mi?

Bakın hala susuyorum. Hala duruyorum. Anca sessizce yazabiliyorum.

"Ölecek."

Hazırlanmam gerekiyor değil mi?

Bu susuşlarım hayırlara vesile değil. O ölürken benim bedenimden neler kopuyor bilemezsiniz.

En yakın zamanda aynanın karşısında bunları dillendirip, kabullenmek dileği ile...

Dur söyleyeyim bari ; ......................................................................... ..... . Sanırım şimdilik bu kadar.

iyi deneme ama sözlüğün zaten bir itiraf başlığı var. swh*

Bazı şeyleri kabullenip itiraf edrbiliyorum ama bazı şeyler de canımı o kadar yakıyor ki kabullenemiyorum.

Cevabını bildiğim adım gibi bildiğim şeyleri kabullenemiyorum. En çok zoruma giden de bu.