insanın kendisini yalnız hissettiği anlar

aileden farklı şehirde yaşayan kişinin cumartesi yurt arkadaşlarıyla takılamaması..

gurbette bekar evinde geçirilen bayramdır. ne gidecek bir kapınız ne de kapınızı çalan birisi vardır. zordur.

doktora gittiğinde elini tutacak kimsenin olmadığını düşündüğün andır.

en güzel anlardandır.

(bkz: forever alone).

anadolu'nun bir köşesinde aileden ve sevdiklerinizden uzak halde sıtmadan zangır zangır titrerken, önünüze bir tas çorba koyanınız , terleyen sırtınıza havlu koyanınız olmadığı anlardır.

senin söylediklerine, savunduklarına; düşmanının usulca yaklaşıp rol keserek, kendisini acındırması sonucu artık şüphe ile bakan dosttur. dost mudur tartışılır tabiiki.

6 yıldır ailesinden uzakta yaşayarak beyinsel yalnızlığa alışan kişinin halidir. bu konuda aile önemli bir öge diye düşünüyorum

http://www.youtube.com/watch?v=D_ZfxSohrNY

linkteki şarkıyı son ses dinleyip ritim tutabildiği andır.

alışveriş yaparken yanınızdakini hemen arkanızda sanıp '' bak ne kadar tatlı dimi ? diyerek bir anda arkadaşınıza doğru döndüğünüzü sandığınız ama tanımadığınız anlamsız bir suratla karşılaştığınız andır.

bütün olamadığı her andır. onun haricinde, hepimiz kalabalıklar içinde yalnızız. nasıl ki bir başımıza gelmişsek elbet öyle gideceğiz. barışın kendinizle bu konuda. sevin bir de egonuzu. sizi hayatta tutan o. her olumsuz şeyi yıktığınız o egonuz iyi taraflarınızın da bizzat ta kendisi aslında. kimlik değil ancak pasaportunuz gibi bir nevi. yüceltmeyin yeter. kontrol altında tutmayı becerebildiğinizde ne kadar yalnız olduğunuzun bir önemi kalmaz saf sevgiye yönelirsiniz çünkü kendinizi seviyorsunuzdur artık. insanları sevebileceğiniz tek mertebeye hoş geldiniz.

uyandığında yataktan çıkmak için sebebinin olmadığı anlardır.

bazılarıysa kalabalığın tam ortasındayken sıkı sıkı bürünür yalnızlığına. aralarında en masumu odur çünkü.

geceleri nba maçlarına kalktığım andır. biraz da tedirginlik var tabi ana babaya yakalanma korkusu. *

yemek yemeyi bir zevkmiş gibi değil de, yaşamsal faaliyeti sürdürmek için yapılan bir gereklilikmiş gibi görmeye başladığı andır. lakin tek başına güzel değildir yemek yemek hiçbir zaman.