insan yokluğuna alıştığı kişiyi tekrar istemez

adam haklı dedirten tespit. onun yokluğuna -sabah attığı mesajlarına,bana sarılmasına, kokusuna, güzel yüzüne, güzel gülüşüne- alışmam 7 ayımı aldı. şu an ise artık onu tekrar hayatıma almak istemiyorum..

Yokluga alismak zorundaysan, ne olursa olsun, tekrar sansi olsa ister. Ölüm diye bir gercek var su dunyada. Ölümün goturdugu kisinin gidisine alissanda bu istemedigin anlamina gelemez.

"Gitmenden değil, pişman olduğunda geç olmasından korkuyorum. Neden mi? Çünkü kendimi biliyorum..."

Ne kadar kötü olursa olsun monotonluk esir edicidir.
Yokluk da monotonluk gibi eksikliğini hissedersin ama alışmışsın bir kere.

uyuşturucuyu bırakmak gibi. kafası güzel biliyorsun ama, düşüşü fena, zararlı. kullanmamalısın, geri dönmemelisin. yine bağlanacaksın, yine bırakamayacaksın biliyorsun. dopamin, endorfin vs. yardırıp bilimsel olarak da uyuşturucuya bağlayabilirim konuyu da, konumuz bu değil. peki ben şimdi neyim, eski bir bağımlı mı, yoksa yaralı bir aşık mı? yaa, işte böyle birşey.

istemez çünkü alışmıştır. Zor olmuştur belki ama artık zükünde değildir.

Kaldı ki aynı haltların,hataların, sorunların, kavgaların,sıkıntıların yaşanacağını da düşünüyorsa helede adam akıllı rahat biriyse sittim sene istemez!

Demek ki neymiş? iyi ki bitti,gitti,yok! dedirtmemek gerekiyormuş!

Doğru tespit. Yokluğuna alışılan kişi ne gönülde ne de zihinde vardır artık, yıllar geçip onu gördüğünüzde daha iyi anlarsınız o kişi "o kişi" değildir, geçmişte bırakılan bir yabancıdır.