bugün

Çocuğu olduğunda...
gerçekten acı çekip, insanların ne denli sahte olduğunu anladığında, elinde büyümekten başka bir seçenek kalmamıştır. o masum ve hayalperest insan gider, yerine daha kaşları çatık, gülümsemesi içten değil ağızdan olan, sevdiği mantığına uygun, seviştiği hormonlarına saygısından, bence kuru gürültü, öylesine bir insan gelir.
tom'un değil jerry'nin şerefsiz olduğunu anladığında.
yiyebileceği bir kazık kalmadığı zaman.
Babanızın açtığı türküyle efkarlanıp eşlik ettiğiniz zaman.
başında bir büyük kalmayınca. Allah hiç birini eksik etmesin biz hep küçük kalalım sorun değil.
insan büyümez. büyüyen toplumun belirli bir yaşa gelen insana yüklediği sorumluluktur.
babası ölüp hayata karşı tek başına mücadeleye başladığı zaman.
anne ve babasına üzülmeye başladığı an..
kendi parasıyla geçinmeye başladığı zaman.
Yenilince.
Aci cektiginde, ogrendiginde.
çalışmaya başladıktan bir süre sonra kazandığı parayla hergün eğlenmenin sonucunda eğlenmenin de, dünya hayatının da şiddetle rutine binmesiyle madde olan hiçbir şeyin bi sikim önemi olmadığını anladığında büyür, aydınlanır. bu aşamadan sonra üzülmekte, sevinmekte, acılarda, mutluluklarda önemsizdir. sadece doğru olanı yapmaya dikkat etmeye başlar.

not: maddenin önemsizliği dağa çıkıp keşiş olmak anlamına gelmiyor. aksine rutin bir şekilde asgari miktarlarda para kazanmayı bırakıp daha dar tünellerden geçmek suretinde tünelin ucundaki efsane mevkilere, zenginliklere göz dikersiniz. çünkü onu başarana kadar hırpalanacağınız zerre s*kinizde olmaz.

ben böyle büyüdüm.
20 lik dış çıktığı zaman.
Kendini sevmekten vazgeçtiği zaman.
Yastığa başını koyup, faturaları ödemeleri düşündüğü zaman.
Ailesinden birisini kaybettiğinde net.
Zaman eşliğinde yaşaya yaşaya.
Gerçekleri farkettiği anda büyür.
Boynuzlanınca.
insan hep çocuk kalır. Ama bir gün kucağına bir bebek verilip bu senin kızın/oğlun denildiği zaman sanırım bir parça olsun büyüyor ya.
Sevdiği bir insanı kaybettiği zaman.
Hayatın zorluklarıyla tek başına başa çıkmaya çalışınca.
Artık şeker yemediğinde.
insanları tanıdıkça, acılara göğüs gerdikçe, sorumluluklarını bildikçe...