hayatı kaçırıyorum hissi

düzenli uyuyun rahatlayın.
kimselere sataşmayın iyi yaşayın.

Büyükşehirden yada avrupadan,sıradan biyere gelince oluşan his.

Bugünlerde bu hissi yaşıyorum. Hayatı sorguluyorum. Bu dünyadaki amacım ne? Çalışan biri olarak şöyle bir düşünüyorum. Nereye kadar çalışacaksın ve sadece ihtiyaçlarını karşılamak için bu kadar çalışmak zorunda mısın? Kendin için ne zaman birşeyler yapacaksın? Tüm yaşadıklarımız sadece dünya için mi? Bugün Allah için ne yaptın? Koca bir boşluk...

Evet hayatı kaçırıyoruz. Ama ne bileyim çok da bir şey kaçırmıyoruz sanki be. Dünyanın çoğu aç, susuz, sevgisiz ve mutsuz. Hayat diye bize anlatılan şey aslında hayal hayat ise tam da yaşadığımız şey işte amaçsız, gereksiz,kötü...

hayat her an yanıbaşımızdadır ve kaçmaz.

Manzaram buyken kurtulmamın mümkün olmadığı his.

(img:#1824082)

Belki de hayat benden mahrum kalıyordur, ne belli?

hayatta mutlu olamadığım için hep anı kaçırıyorum.

içinden çıkamadığım his.

Gerçekten zaman geçiyor ama ben kalıyormuşum gibi.

zamansal bir sorun. ne kadar yavaşlatsan, anı yaşasan, mutlu olsan da; zaman çok hızlı ilerliyor.

hayat su gibidir, akar gider.

Bu hissi sürekli yaşıyorum. Hırslarıma yenik düşüp hayatı kaçırıyorum.

Yalan hismis, yaşadığınızı hayat mı sanıyorsunuz? Biz hayati kacirali cok oldu sadece hayatta kalmaya çalışıyoruz.

Dipnot; biz kacirmadik kendin hakkinda konus vs diyecek bazi reisler olacaktır illaki sende haklısın pampa.

Tipsiz ve fakir iseniz doğru zira herşey para ve tıp üzerine kurulu artık.

Buraya yazarken hala kaciriyosun.

Herkesin hayatinin belli zamanlarinda yasadigi hisdir.

Erken saatte uyuduğum ve çok uyuduğum zaman hissettiğim şey.

Sınavlara çalışırken hissediyordum meğer o çabalar bizzat hayatı yakalamak içinmiş, geçici hayatı tabi.

Belki hayatımın belirli noktalarında bu his ile karşılaştım ama hiç böyle bir şekilde yüzüme çarpmamıştı. Neredeyse 1 yıldır yapamadıklarım, yapamadıklarımız yüzünden hayatımızdan o kadar çok şey kaçtı ki. Biliyorum, farkındayım bu olay tüm dünyada yaşanıyor ama bireysel etkisi hayatımızı mahvetti gitti.

Pandemi ile birlikte bitmiş gitmiş histir. Nasıl hepinizi eve tıkadılar ama hehehe.

https://youtu.be/7tUgTm4yG7I

Hayatı kaçırmıyorum resmen hayatımın amına koydum.

şuan hayatı kaçırmasam kansere çare bulamayacağıma, dünya barışını getiremeyeceğime, açları doyuramayacağıma göre çok da sallamadığım histir.

his değil kaçırıyorum zaten.

istekleriniz için mücadele edin, olmuyorsada siktir edin üzmeyin kendinizi. Bazen ne kadar çabalarsan çabala olmuyor bazen demiş teoman. Bazen hatta sadece çabalamakta yetmiyor. Bu hayatta her şey size bağli değil bunun bilincinde olmak lazım. Siz elinizden geleni yapsanizda yetmiyor bazen.çoğu ortamda torpil falan şart.çalışmak ve çabalamak yetmiyor bazen. Elinizdekilerle mutlu olmaya bakin daha iyisi için çalışın ama olmayınca hayiflanip üzülünce insan mutlu olamiyor.

Geçen sene hissettiğim his. Ama taşındığımdan beri bu his kayboldu çünkü kendime yeni ve ulaşılabilir bir amaç edindim. Maalesef Türkiyedeyken amaçlarıma ulaşmak hep hayaldi torpiller sağolsun. Şuan bir şeyleri başarabildiğimi görmek beni hayata bağladı.

Herkes icin farklı olandir. Yanlis anlaşılmasın ne bir bava atma derdim var ne de bir başkasını eleştirme ya da küçümseme.

Yillarimi yurtdisinda gecirdim, geçiriyorum, çocukluktan beri tek hayalimdi. Yabancilarla konusmak, onlarin parçası olmak, başarılı olmak, acik fikirli insanlarla beraber olmak ve herseyde evvel bunu basarabilmek hayatimi temellendirdigim ilkeydi kendime.

Uzun bir üniversite serüveni ardindan, evet yurtdisina gitmis, hersey mükemmel geciyordu, master bitmis, is bulmus mukemmel insanlarla tanismistim.

Genede icim icimi yemege baslamis, bireyler beni mutsuz ediyordu, oysa kağıt ustunde herseyi yapmıştim istedigim neydi ki bu? Bu zamandi arkadaşlar, hayatta herseyin herkesin degistigi gibi bizde hayatin bize attiklarini kucaklıyoru ve degisiyoruz, zor gunler geçiriyoruz, kolay günler geçiyoruz ve anliyoruz ki bes sene onceki uc sene önceki biz biz degiliz.

E peki neden hayati kaciriyormus hissi yaşıyoruz? Bana sorarsaniz biz mutluluğun peşinde olduğumuz sureci özlüyoruz mutluluktan ziyade, cunku o cekilen cile ve hedefe ulasma uzuntusu vs bizi daha guclu bir birey yapıyor.

Simdi butun hedeflerimi gerçeklestirmistim, hala neden boyle hissediyordum? Sebebi ise bu sefer ailemin yaninda olmamasi, ulkemde uzakta herseyi tek basima yaşamıs olmamdi, halbuki kagit ustunde hersey mukemmel ve yerimde olmak isticek milyonlar var.. Ancak dedigim gibi herkesin bi hikayesi var bu hayatta ve onu yavasca tamamliyoriz. Gene mutlu oldugim seyi yapicam, yillar once beni nasil ulke disina cikmak mutlu ettiydi halbuki, hayatim kaciyor hissi gitmisti. Uzun lafin kisasi, kendinizi nerde mutlu görüyorsaniz onun pesinden gitmeye calisin, baktiniz olmuyor yada degisiyor? geri dönmek ve yeniden hayatinizi baska sekilde yakalamak hep elinizde.