hatırladıkça gülünen anılar

yıllar önceydi . ailemle evde oturuyoruz , telefon çaldı yıllardır görüşmediğimiz akrabalar arıyor.
şu an sizin oralardayız, evdeyseniz çay içmeye geleceğiz dediler.
buyrun gelin dedik . neyse geldiler .
teyzeler, amcalar, bir genç kız, iki de genç erkek . salona girdiler , o an telefonum çaldı mutfağa geçtim. akrabalarımızın yanında birileri daha var . tanıyamadım ama ben telefondayken, içerde tanışma faslı olmuş, ben orayı kaçırdım . sonra salona girdim, hoşgeldiniz dedim , tokalaşma faslından sonra oturdum bakıyorum bu yabancılar kim olabilir diye.
genç erkeklerden bir tanesine (akraba olmayana) gözüm takıldı.
amma yakışıklı çocuk, çok ta efendi duruyor dedim .
bu çocuk , akrabalardan biri değildi kesin. yanlarında onlarla gelen biri olmalıydı.(ve öyleydi de) çay içme bahanesiyle beni görmeye getirdiler herhalde diye düşündüm bir an.

yaşasın kısmetim ayağıma geldi dedim içimden . bayağa bi havaya girdim .çocuk acayip hoşuma gitti, acaba o da beni beğendi mi diye düşünmeye başladım .
meğer gelen yabancı tanımadığım teyze ile amca, bizim akrabaların dünürüymüş. dolayısıyla o yakışıklı da , bizim akraba genç kızın nişanlısıymış. düğün davetiyesi getirmişler bize .
akrabanın damadına abayı yakıyordum az kalsın *

hatırladıkça hala gülerim kendi halime * biraz da utanç tabi ;)