bugün

hep diyorum bir günlük tutayım. lan diyorum biri bulursa her bokumu öğrenir. sonra vazgeçiyorum.
Biri bulur da okur korkusuyla yapamadığımdır. Hele ben öldükten sonra bulup okuyorlar falan düşünemiyorum bile. tabi teknoloji ilerler de ben ölünce kendini imha edecek şekilde olur falan düşünürüm o zaman.
Onlarca ajanda, defter ve not defterine yazdığım şeyler. hepsi bir köşede duruyor. ölünce alıp okurlar mı bilmem. aslında yazmak çok güzel bir şey. ama okuyana normal bakılmayan bir yerde yazmak cadı işi görülüyor. hep şu korku var yazanlarda. yazdıklarım dolayısıyla ileride eleştirilebilir miyim diye? Sevdiğiniz insanı, hatalarınızı, günahlarınızı, içinizden geçen kötülükleri yazacaksınız belki de. ileride de bunlardan pişman olacaksınız. kim bilir? Elektronik ortamda veya bir blogda yazmak değildir günlük tutmak. hep başkaları ne der dediği için belki de bu hayatı kendimize göre yaşayamıyoruz.
yıllarca amerikan filmlerinden empoze edilmeye çalışılan bir olaydır bu, Türk insanının ne işi olur günlük ile, zaten hayatımızın her anı aksiyon okur yazar bir millet olmadığımızı da düşünür üzerine üşengeçlik hastalığımızıda eklersek saçmadır.
Kesinlikle harika bir şey. Bazen özleminiz olan kişileri hatırlatır az da olsa özleminiz diner.
Bir tutku olabilir.
görsel
defalarca deneyip hiçbir zaman tam olarak içimdekileri yazamadığım şeydir. şimdi bir de biri bulur derdi falan filan var. benlik değil. ama çok güzel bir şey, düşünsene onbeş yıl sonra açıp okuyorsun, ne güzeldir.
düzenli yaptığım eylemdir.

bazen bende de lan biri bulup okursa ne bok yicem korkusu oluyor. bu yüzden hep yanımda taşıyorum. bu da insanlarımızın merakı yüzünden çektiğim ağır bir yük oluyor.
Aslında en iyi arkadaş, en iyi sırdaş, en iyi dosttur. Ama hep yapmak isteyip de birilerinin okumasından korktuğum için yazamadığım şeydir.
Ortaokul dönemindeyken tuttuğum bir günlüğum var arada açar okur gülerim. ileride de aynı günlüğü okuyup güleceğim zaman zaman belki ama nedense şimdi tutmak gelmiyor içimden belki şimdi bile tutsam on yıl sonra gülmeye değer bir sürü anı olacak cepte.
Gelecekte çok büyük deşifrelere gebe kalmak.
Zamanında yaşanılan tüm acıların, sevinçlerin, sitemlerin unutulmamasını isteyen, duygularına ve hayatına değer veren insanların yaptığı bir eylemdir. Öyle ki 15 yaşımda yazdığım günlükleri okumaya utanıyorum fakat bir yandan da daha önce nasıl biri olduğumu görebiliyorum. Mutlu olduğum anlar kayıt altında, yazarak kayıt altına alınmış, yazarak resimleri çizilmiş.
üç tane günlüğüm var. biri 8 yaş civarında tuttuğum, diğeri ise ergenliğimin ilk yıllarında. okurken öyle bir utanıyorum ki sözlük, çoğu sefer yakıp yok etme isteği geliyor ama kıyamıyorum.
insanın kendini daha doğru ifade etmesine yardımcı olur ve terapi etkisi yapar.

güzel alışkanlık.
görsel
görsel
görsel şuan gerçekten ağlayabilirim. çok utanıyorum.
uzun yıllar yaptığım bu ara yeniden başlamak istediğim şey.

bugün başıma ne geldi konseptinden ziyade daha farklı amaçla tutmak istiyorum. çoğu zaman duygudurumumu dalgalandıran ama ne olduğunu tam anlayamadığım, içimdeki karmaşadan arındıramadığım, derinlerden çıkarıp berraklaştıramadığım duyguları, hisleri, düşünceleri yazmaya zorlamak istiyorum kendimi, bunun üzerinde uğraşmak istiyorum. kendimi daha iyi anlamamı sağlar belki.
güzel bir eylem. birde vakit olsaydı!
Seneler sonra okuyunca vay be dedirtir. Neler yaşamışım böyle. Günlük değil de canım bi şeye sıkılınca birine anlatmak yerine yazardım. Şimdi biriktiler ve ölürsem diye arkadaşlarımı uyardım alıp yok edecekler. Yoksa her şey berbat olabilir.
görsel
4 Sene önce de çok atarlıymışım.*
Böyle dertlerimin olmasını özledim.
görsel
Yetenek de varmış be.
bir zamanlar yapmış olduğum şey. fakat ülkemizde mahremiyet olmaması yüzünden bıraktığım olaydır. her seferinde aile tarafından okunmuştur yazdıklarım ve hepsini yakmışımdır sinirden.sanki kız çocuğuyuz yada gece gündüz eve girmeyen bir çocuğuz.ulan çocuk odasının bile kapısı tüm gün ağzına kadar açık porno bile izleyemiyorum, sigara dahi içmiyorum ne halt yemeye paranoyakça günlüklerimi okuyorsun be saygısız aile. bir daha yazmamaya karar verdiğim olaydır. sırf birileri okuyacak diye ne şiir, nede günlük yazarım. yazdığım olursada yakarak imha ederim. lise yıllarında bırakmışımdır bu olayı.
Bi ara telefonumda tutup sonra sildim günlüklerimi.
Yazsam roman olurdu valla.
Normalde çok konuşmam ama çok yazarım. Kendim için yazarım.
4.siniftan 6.sinifa kadar tutmustum.

Tabi icine ilk askimi yazmisim bugun bana bakti kesin bana asik bugun sesini duydum cok mutlu oldum diye cocukca masum duygular sonra annem gunlugumun kilidini acip hepsini babama okutmus babam da bana bunun hesabini sormustu daha 12 yasindayim bide.

Sinsi kadin ya insanin özeli hic baskasina okutulur mu.
Neden bunu yaptin dedigimdeyse basina bi is gelir filan hic basima bela alamam baban ugrassin senle demisti.
dakikalık kadar samimi olmayan uğraştır.

(bkz: dakikalık)