dostlari olmali insanin

uzun bir sürece dayanan zahmetli bir arayışın, kah bir içki masasında, kah güzel bir sohbette akla getirdiğidir.
arkadaşlarla bile yalnızlığı tadan dolu ama incinmiş beyinlerin sözlüğünde bir nevi karışıklıktır.
nerdedir dostlar? biz mi bulamayız onları? onlar mı göstermez yüzlerini? karanlıkta mı hepsi ki çıkmaz ortaya?
insanlar konuşur, konuşarak anlaşır ve ruhsal deneyimlere uzanan sağlam bir yolculuk arar hep bakışlarda. bir nevi şans bu dönemde...
dostları olmamalıdır insanın; dostlara ihtiyacı olmalıdır. kendinden bir parça bulup yalnızlık duvarını yıkmak için...

oğuzkan bölükbaşı'nın en iyi şiirlerinden biridir.

dostları olmalı insanın,
aynen gemilerin limanları gibi,

zaman zaman uğradığın,
yükünü boşalttığın,

dalgalar dininceye kadar beklediğin koyunda,
sonra açık denizlere uğurlamalı seni.

geri döneceğin günü bekleme umuduyla
bazen rüzgarlara o açmalı yelkenini.

yanağına konan bir öpücüğün coşkusuyla
halatlarını çözmeli.

seni çok, ama çok özlemeli.
dostları olmalı insanın.

ermiş,bilge,hayatı ezbere okuyabilen,
düşünmediklerini düşündüren,

seni bir cambaz ipinde güvenle tutabilen,
gerektiğinde senin için ateşi yutabilen,

yolunu ısıtan ustan olmalı.
şekillendirmeyi öğretmeli,hayatın çömleğini

sana vermeli soğuk bir kış gününde,
üzerindeki tek gömleğini....

(bkz: oğuzkan bölükbaşı)

dost olabilmeli insan ki dostları olabilsin.