bir bebek doğduğunda tabutu da yola çıkarmış

ölümle doğumun ikiz kardeş olduğunu gösteren söz. yaşayan her canlı birgün mutlaka ölecek, kah doğumundan bir gün sonra kah seksen yıl sonra. bunu ne tayin eder bilinmez ama herşeyin bir sonunun olduğu gerçeği öylece durur.

"insanoğlu'nun hayatı ezan ile namaz arasındaki kısacık vakit kadardır; doğunca namazsız bir ezan, ölünce ezansız bir namaz ile dünyayı terkeder"

ibaresini hatırlamaya vesile olmuştur.

ilk defa duyduğum epey sevimsiz bir söz.

karamsar insanlarız vesselam. milletin ataları "besser ein spatz in der hand als eine taube auf dem dach" falan desin, öğüt neyim versin, biz hâlâ yeni doğmuş bebeğe ölümü yakıştıralım.

neyse gereksiz parladım yine.

Ne kadar doğrudur bilemiyorum ama insan doğduğunda ciğerlerine çektiği ilk nefes, ölürken verdiği son nefestir demişti bi hocam. ibretliktir.

(bkz: tabutçu recep)

bu kafayla 1 haftaya ölürsün hacı demedi deme.

haklı bir söz olmakla beraber çokta iç karartıcı ve moral bozucudur.