benim yerimde olsam

prizim iyiki yatağımın yanında değil. yazıyı yazdığımda sincalı pozisyonunda olduğumuda itiraf edeyim. parkenin verdiği biraz soğukluk. dünyadaki en büyük araf. dünyadan kopsam mı? yoksa uyusam mı? ben olsam parkenin üstüne yatar uyuyuncaya kadar telefonu elimden bırakmazdım. şuanki öksürüğümde bu yüzden. artık hiç birşey yakın değil. ne priz ne elma nede o. sadece doldurulması gereken bir vakit.