batan güneş uzun gece niye hep zalimsiniz

hiç bir düsmana gerek en büyük düsman zamandir demişlerdir. bazi vakitler kişi zamaninin girdaplarina gark oldugunda geriye bakip bir kelime söyler.... 'batan gunes uzun gece niye hep zalimsiniz' arkasindan baglar bir söz daha 'ben mazideki günlerimi yasamadim' diye. evet farkindayim zaman denilen sey sifali ilac oldugu kadar hepimizi öpüp geciyor. sismanlamiş bedenler, beyazlamiş saclar, kirisikliklar birakiyor sifatimzida. gözlerimizin arkasina korku yerlestiriyor. o korkutan seyden korkmuyoruz aslinda. o korkunun farkedilmesinden korkup kendimize tutanacak bir dal ariyoruz mal ve mülklerde, sanlar, söhretler de ve sabun köpüklerinde. ama bogazlananan cocugun kani gibi geciyor zaman, gerisi laf-i güzaf....

--spoiler--
mutlugun sadece bir hülya oldugunu bilenler, mühim olanin huzur oldugunu bilenler ise mucadeleye devam ettiler
--spoiler--

(bkz: hic bir sey ummuyorum hicbir seyden korkmuyorum)

zalim olan batan güneş ya da uzun gece değil hayatın ta kendisidir.

süreç acıverir... belki ondan dır bilinmez * * *