asosyal olduğunuza en çok içerlediğiniz an

bunalım anıdır. çocukluğumdan bu yana hep yalnız kaldığım anlar oldu. eve kapanıp kendimi hep hayallere verirdim. lakin bir an gelir ve o an istediğiniz tek şey sizin gibi bir arkadaştır. ortamlar falan değil ha... sizinle birlikte ücra bir park köşesinde oturabilecek biri, konuşabilecek biri yani. sizin gibi düşünebilen...

sevmediğiniz insanlarla aynı evi paylaşmak zorunda kaldığınızda bunu anlarsınız.

SEVDiĞiM iNSANLARIN ÖLÜM HABERiNi ALDIĞIM AN. EVDEN DIŞARI ÇIKMIYORUM ONLARIN HAMBURGERCiYE GiDELiM, SiNEMAYA, KONSERE GiDELiM TEKLiFLERiNi HEP REDDEDiYiORUM. ÖLÜM HABERLERiNi ALINCA KEŞKE onlarla daha çok vakit geçirseydim diyorum.

Gecenin 3 ' ün de 2+1 evde yalnız yaşarken duvara dalıp gittiğim andır. Tek dostunuz yataktır ve tavan , duvarla bakışmamı kıskanır.

bir kızı sevgiyle sarmak isteyip de saramadığınız, sarılamadığınız andır.

Sende başka şeylere sarıl kardeşim . Elin boş durmasın istersen ben yardım ederim sana .

Kitaplardan bıkmış, sarkılardan nefret eder hale geldiğiniz andır. Olması hem muhtemeldir hem de imkansız.

tek sırdaşınız dostunuza da güveninizin sarsıldığı andır. keşke daha çok arkadaşım olsaydı dersiniz, yanlız hissedersiniz.

Haftalardır evde olmak.