asla bir şey başaramayacak olmak

her gün ama her gün içimi acımasızca kemiren duygu. Çok çalışmak ya da şanslı olmak veyahutta şanslı doğmak.. Bir şeyler başarmak için hangisi gerekli emin değilim. Acaba ülkedeki kaç doktor Harvard'da bir çalışmaya katılamadan ölecek. Kaç mühendis silikon vadisini göremeden ölecek. Örnekler rahatlıkla çoğaltılabilir her meslek grubu için ama acaba kaçımız bir ev-bir araba; belki birkaç ev birkaç araba, iyi bir eş ve çocuklarla yetinerek ölüp gidecek? Çevreme bakarken her şeyin ama her şeyin benim olmasını istiyorum. Bu kelimelerle tarif edimesi zor bir duygu. Bir restoranda yemek yerken neden en iyi restoranın sahibi ben olamıyorum diyorum. Ya da uçakta uçarken neden kendi uçağım yok diye hırs yapıyorum. Her allahın günü bu hırs beni içten içe tüketiyor. Her şeye hakim ve sahip olmak.. Bazen tanrı kompleksine düşüyorum en zevk aldığımda tıpkı bir tanrı gibi insanların hayatının elimde olması. Bir çalışanı işten atmak, bir insanın hayatının dudaklarımın ya da ellerimin arasında olması.. Anlatılamazzz

insanın umudu ve özgüveni varsa, çabası da yeterli. en başından üşengeçlik, tembellik zaten kafada bitirir. insanın kendisini keşfetmesi lazım. olmaz denilen ne varsa olur, yapılamaz denilen ne varsa yapılır.

Karıncaya bak.
*
Benim ayağımı yakan kumların üzerinde sanki bir deniz serinliğinde yürüyor, rızkı ağzında.
*
Şikayeti yok.
*
Ezilme korkusu yok.
*
Kime güveniyor?
Niye bu kadar rahat?
*
Teslim ve tevekkülü, ince sırtında vakarla taşıyor.
*
Veysel Karâni