ölümü hissetmek

o kadar da kötü değil... belki iradenizle alakalı, bilmiyorum. ilk anda bir travma yaşıyorsunuz mutlaka. ama gariptir sonradan alışıyorsunuz ve planları bile yapmaya başlıyorsunuz geride kalan kızınızın rahat etmesi için. özellikle maddi planları sıraya koyuyorsunuz. gerisi pek önem taşımıyor. giden bir can nasıl olsa. onu eninde sonunda teslim edeceğiniz yer bellidir. vakti ve zamanı geldiğinde...

ve hayata biraz daha farklı bir gözle bakmaya başlıyorsunuz. hayat bir kez daha hem anlam kazanıyor gözünüzde hem de biraz daha anlamını yitiriyor insanlar ve o bitmeyen hırsları.

ölüm gelmeden ölümü anımsamak mümkün olsaydı keşke... o zaman ne bencillik kalırdı yeryüzünde, ne de hayat hiç bitmeyecekmiş şekilde sevdiklerimize verdiğimiz, yaşattığımız acılar kalırdı... günde bir kez de olsa ölüm anımsansaydı eğer...