30 yaşından sonra aşk meşk işlerinin bitmesi

Bitmiyor ama birini tanımak çok zor geliyor. 19 yaşındaydım, çok fazla çocuk ve beni çok seven bi eşim olsun istiyordum. Aile özlemi içindeydim. Sağlıklı bi aile yaşantısı görmemiş birinin tecrübesizliği ile olaylara çok duygusal yaklaşıyordum ki o yaşlarda iş teklifleri almaya çoktan başlamıştım. Kariyer ve para peşinde değildim, sevginin peşinde koşuyordum. Hiç sorgulamıyordum sevgi gördüğüm zaman, takılıyordum beni seven insanların peşine.

Şimdi büyüdüm, 19 yaşında halime bakınca şaşırıyorum. Yalan yok içimde yine inceden bir çocuk isteği var ama şimdi kim uğraşacak hali daha fazla. Evlilik desen müthiş uzak, yürütemeyeceğimin bilincindeyim. Bi adamla evlenince ailesi ile yine evleniyorsun türkiye şartlarında, o hiç yemiyor. Deli midir, sinirli midir, birbirimizden ne kadar uzak ve ne kadar farklıyız bunları öğrenme aşaması zaten yorucu geliyor derken yalnızlaşma hali başlıyor. Garantici tipler haline geliyoruz olgunlaşma ortasına yaklaşınca. Bi de iş var, trafik, geçim sıkıntıları falan derken zaman kısıtlı. Sonuçta en başa dönüyoruz, zor geliyor.

19 yaş cesaretimi ve aptallığımı özlüyorum ha. Çok güzeldi aslında. Çok salaktım. Akıllanmak pek iyi bir şey değil aslında. Sahiden değil.