16 mart 1988 halepçe katliamı

belki haklı sebepleri olsa da; binlerce çocuğun elma kokusuna kapılıp merakla dişarı çıkması sonucu en fazla çocukları vurmuş olması itibariyle üzücü bir hadisedir. Hiçbir çocuk ciğerleri tutuşarak ölmeyi hak etmez, halepçe bir insanlık ayıbıdır.

bu tür olaylar cahit ırgat'ın bir şiirini getirir aklıma :

anne giremem ben bu oyuncak dükkanına
orda toplar, tayyareler, tanklar var.

seviyorum söğüt dalı atımı
tekme atmaz, ısırmaz.

ben yaşamak istiyorum
ağaç gibi sessiz ve rahat
karınca kararınca değil,
serile serpile boylu boyumca.

anne giremem ben bu oyuncak dükkanına
orda toplar, tayyareler, tanklar var.

katledilen binlerce çocuk belki bir oyuncak dükkanına girme fırsatı bile bulamamıştı ömürlerinde. oyuncak dükkanına girmelerine de, tüfekler tanklar savaş uçaklarıyla tanışmalarına da gerek kalmadı ölmek için.

nitekim çocuklar ölmek için değil, büyümek için varlar.