kızını dövmeyen dizini döver

"şiddet dilde başlar" sözünün doğruluğunu gösteren korkunç atasözü.

kültür ve kurallar davranışları, davranışlar da kültürü ve kuralları etkiliyor. dilinizi şiddetten arındırdığınızda yavaş yavaş hayatınızı da arındırabiliyorsunuz. ama kızını dövmeyen dizini döver atasözünü kullandığınız sürece anneler ve babalar kızlarını dövmeye devam edecek.

çok klişe değil mi yukarıda yazanlar? artık bunu konuşmaya, ısıtıp ısıtıp anlatmaya ne gerek var, değil mi?

bakın ne gerek var:

geçenlerde bir grup "aydın!" insan bir vesile ile bir araya gelmiştik (kalabalık bir avukat grubu). yaşlıca meslektaşlardan biri yeri gelmişken kendince lafı gediğine koydu "ee, kızını dövmediysen böyle dizini döversin" diye. herkes güldü. inanamadım. tepki göstermeyi bırak, sessiz bile kalamadılar, aslında neye güldüklerinin farkında bile değiller. adam da bence söylediği şeyin gerçekte ne demek olduğunun farkında değil. dayanamadım "biz hala kızını dövmekle ilgili şakalar yaparsak kenarda köşede dayağı yiyip oturan kız çocukları ne yapacak? şiddet işte bu dille başlıyor, sonra o babalar kızlarını dövüyor" tadında bir şeyler geveledim, tutamadım kendimi. (tabii hemen "ortamın tadını kaçıran, gereksiz duyar kasan insan etiketini yemişimdir)

mekandan çıkarken o "şakacı" üstad geldi yanıma, haklısın dedi, özür diledi ve teşekkür etti. farkında varmasını sağladığım için. bugüne kadar hiç düşünmemiş bunu, bundan sonra önce kendi dilini arındıracakmış şiddetten, kendisi aynen böyle söyledi. bir de öğrenmenin yaşı yokmuş, öyle dedi.

artık o bir grup insan bu atasözünü kullanmayacak. ve sonra bir gün, kimsenin kızını dövmeyeceği, dövemeyeceği, bunu aklından bile geçiremeyeceği günler gelecek.