özgür arduç

Hic tanimadigin insanlari oldurmek,insanliga beslenen bi nefret midir?
Ifadesini okudum. Çok tuhaftı,çok.
Insanları av olarak görmek,hiç tanımadığın kişileri öldürmek,sadece öldürmek istediği için öldürmek...
Hayatımda hiç bu kadar garip bir şey okumadım. Okuduklarımda,vahşeti ve bu olayın acılığından çok,şaşırdım. Anlam veremiyorum.

--spoiler--
"Dolmuştan indiğimde, artık cezaevinden çıktığım için insanların benden korkması gerektiğini düşünerek, bir yerden bıçak çalıp insan öldürmek istedim."

“Bu saatten sonra polis de savcı da asker de benim. Bu gece korkacaksan benden kork”

"Sonra insan avına çıktım." 

"Bunları seçmemdeki amacım, zayıf olmaları ve daha kolay öldürebileceğimi düşünüyordum."

-spoiler--

Her şeyden çok da dikkatimi şu çekti

--spoiler--
Bu sırada çay ocağına altı yaşlarında bir çocuk ile annesi geldi. Annesi çocuğu bırakarak ayrıldı. Ben çocuğu seyretmeye başladım. içimden kıskandım ve öldürmeyi düşündüm. Ancak yaşamasını istediğimden bu düşüncemden vazgeçtim.
--spoiler--
Bunca vahşet ve dehşet saçmaya rağmen,içinde 6 yaşında bi çocuğa kırıntı kadar da olsa merhamet beslemiş olması.
"Ancak yaşamasını istedim"
Zihnim alt-üst durumda. Düşünmekten delirebilirim, neden?nasil?
O kadar anlam veremiyorum ki,aradigim cevap ne hatta sorusu ne onu bile bilmiyorum.