hayatta mutluluk veren küçük şeyler

ölü bir şekilde cama yapıştığım otobüste yanıma çok şeker bir kız oturmuştu. önce biraz süzdü beni, sonra ' biraz konuşalım mı , canım sıkılıyor ' dedi. Peki konuşalım dedim, kulaklıklarımı da çıkardı. başta biraz konuştuk , sonra birbirimize bakıp, saçma sapan yüzler yapıp gülmemece oynadık. beni on yedi yaşında sanmış bu yüzden ekstra bir sempati duydum doğrusu. sıcaktan yanaklarım heidi' nin al yanağı gibi olduğu ve güneş sebebiyle çillerim de belirginleştiği için ' yanakların ne kadar tatlı oldu, bebek gibi ' deyip bi makas almıştı. ufacık bir detay günü ne kadar değiştirip güzelleştirebiliyor. ' dünyayı çocuklara verelim ' diye boşuna dememiş sevgili nazım hikmet.

Esasında çoğu kez böyle ufak detaylar güzelleştiriyor yaşamı, gülümseten her inceliğin kıymetini bilmek gerek.