mezuna kalmak

aldığım en iyi karar olabilir. yaşadığım en güzel yıldı.

abim askerdi, tek çocuktum bir sene boyunca. (abim için zor olabilir ama kendimden bahsediyorum ondan bana ne*)
dershanede güzel dostluklar edindim. dostum diyebildiğim birisini buldum orda.
Bir insanı en güzel o sene sevdim. birinin yüzüne bakıp iyiki var olmuş diye şükretmeyi o sene öğrendim. sessiz sessiz önünde oturdum; aklımı, mantığımı, sevgimi kucağına vermeye hazırken.
çok ağır bir diyet yapıp çevremde "irade timsali" oldum. doğum günüme getirilen pastadan dahi yemedim. bu biraz abartılıydı ama mutluydum.
o sene ailemde her sene tekrar eden sancılı kavgalar yaşanmadı.

kendimdim.

şimdi değişti her şey.
bir üniversitede geleceğim için çırpınıyorum. "üniversiteye kapak atmak" yeterli değildi.
dostum dediğim insanla 1 sene konuşmadım. o sıralar ikimiz de özlemimizi bastırmışız. şimdi normale döndük.
o kişiye açıldım. daha doğrusu; yeterince sessiz sevmemişim, anlamış. aklımda onla konuşurken dilim hiç dolanmadı karşısında ama anlatmaya çalışınca beceremedim. olmaz dedi. yüzüne bakınca boğazım düğümlenmeye başladı.
yine diyet yapmaya çalışıyorum. eski iradem bana bakıp gülüyor. geriye sadece kırıntıları kalmış. hiç yoktan iyidir.
ailem kavga ediyor.
kendimi kaybettim.

üstünden 4 sene geçmiş. yaşlanıyorum.