bipolar bozukluk

bazen sadece oturup ağlamak istiyorum. beni bu hale getiren düzene sövmek artık beni rahatlatmıyor. hoş, neye küfürler ettiğimi bile bilmiyorum zaten.

doktorun teşhis koyduğu anı hatırlıyorum. uzun süredir depresyon tedavisi görüyordum. en azından ben ve doktorum böyle düşünüyorduk. üzerinden aylar geçti. dengesiz tavırlarım, dönem dönem artan ve azalan duygu durumlarım bende bir şüphe uyandırmadı. zaten bir insan kendi kendine hasta olduğunu nasıl anlayabilir ki.

doktorun yanına gittiğimde kendimi mutlu hissediyordum. uzun süredir çabaladığım bir çok işte ve derste başarılı olmam ve hayata daha pozitif bakıp insanlarla vakit geçirmem beni epey huzurlu bir hayata sürüklüyordu.
hemen her seansta karşısında ağladığım doktorum benim bu neşeli halimi görünce birkaç soru sordu ve ailemle de görüştükten sonra bana bipolar 2 bozukluk hastası olduğumu söylediler.

sözlük hani derler ya başından aşağı kaynar sular akar diye, yeminlen onu hissettim. birkaç saniye konuşmadan doktora baktım. inkar ettim ve hatta sinirlenip ilaçları kullanmayacağım diye karşı bile çıktım. yine de onu çok sevdiğim ve 1.5 senedir neredeyse onun odasında yatıp kalktığım için fazla direnemedim. o gün en sevdiğim dersler olmasına rağmen hiçbir şeye odaklanamadım ve erkenden eve döndüm. ağır bir şekilde sinirli ve huzursuz bir gece geçirdim.

ben oraya "artık iyileştim, ilaçları bırakalım" demeye gitmişken belki de hayatım boyunca ilaç kullanacağımı öğrendim. ne yapsam bilmiyorum artık.