gözlerimin önünden geçen film şeridi

Hani insanın başına kendi yaptığının sonucu ya da başka bir sebepten bir şey gelir de:
- vaay be! Bu kadar mıydı yaşanacaklar? Bunca aklımdan akıp giden görüntüler, anlar, sevdiklerim, sahip olduğumu düşündüklerim, yapacaklarım, yaşanacak onca şey? Buraya kadar mıydı hayat denilen o süreç? Bir daha baharı görememe ihtimalinin güçlülüğü ne kadar da acı!
Diye düşünür ya hani insan, işte tam da o an kullanılan tabirdir film şeridi.

Akşam saatlerinde e-5'i kullanarak kadıköy'den eve dönüş yolunda, cevizlibağ sapağında başıma gelen olay yukardaki şeylerin hepsini belki de seksen defa düşündürdü bana.
Köprüyü geçtikten sonra başladığım telefon görüşmesine dalmamdan dolayı yaklaştığımı farketmediğim sapağa yaklaşık 100-150 metre mesafe kala orta şeritten en sağ şerite atlayarak kendimi ve sağımdan devam eden araçtakileri tehlikeye attım.

Hani aklınız hayır dediği halde, odaklandığı şeyi yapmayı sürdürür ya beden, işte bu da tam öyle bir durumdu. Sağımdaki arabayı geçip, sağdaki sapağa girebilmek için gazı kökledim ve uzunca kornaya bastım ve o sonraki birkaç saniyeyi inanın görmedim. Birkaç santimlik bir farkla sıyırarak sapağa girebildim ama resmen o geçtiğim arabayı ensemde bir ürperti gibi hissettim.
Sonrasında o kadar kızdımki kendime o kadar üzüldümki. Kendi kendime o an söz verdim! Bundan böyle istisnasız her canlıya ve herkese karşı çok daha dikkatli olacağım diye.
Kendimi geçtim o sağlayarak geçtiğim arabadaki insanlara yaptığım haksızlığı düşünüyorum.

Buradan bu hatayı yapan biri olarak benim gibi ve benden daha geri zekalı trafik magandalarınca bugüne kadar trafikte tehlikeye atılan herkesten özür diliyorum. Özür dilerim.

Yüreklerindeki sevdaları ve eşsiz hayatlarıyla diğer insanları tehlikeye attığım için özür dilerim. Sonucunu bildiğim halde bunu yaptığım için özür dilerim.
Bu akşam bunları yazabildiğim için bin defa şükür olsun.