melankolik

seni anan benim için mi doğurmuş be kuzum? hamurunu bal ilen mi yoğurmuş yoksam hangisi bilemedim şimdi.
senin kara kızın, bundan aylar önce senle tanıştığında hayat boyu bir dost edindiğinin tabiki farkında değildi. geçen günler içinde ben ağladım sen dinledin, yeri geldi akıl verdin dinlettin, güldürdün, duygulandırdın, hızır oldun yetiştin daha ne diyeyim ki ben sana? çikolatalarım, nazar boncuklarım hep o minik sandığımda... takmaya kıyamadığım pırlanta güvercinim de yakam da benimle memleketime uçacak... demiştin ya bir daha görüşemezsek diye, diyorum ki olar mı be kujum? daha entebin has baklavasını yediricem sana, taş yollarda gezdiricem, sen hep böyle kal yeter ki...
bu arada kocaman da adam oldun, hadi bakalım.
nice yıllara melanım, iyiki doğdun...