birlik ve beraberlik

milli sakızımız.
çiğne çiğne bitmiyor.
herkes buna kendi mantalitesi ve ruhsal, psikolojik dengesi içinde uymaya meyilli olduğundan bir türlü sağlanamıyor.
bunu galatasaray ve beşiktaş taraftarlarının konya'da birbirlerini boğazlama azmiyle tutuşmuş göründükleri kavgayı izlerken yazıyorum..
taraftar olup, bu kavgaları tetikleyen ruh halini paylaşanları benim anlamam mümkün değil.
aslında ekrandaki manzara kavgayı spor olarak yaptıklarını düşündürüyor.
sanki hiçbirinin tek başına bir şeylerin üstesinden gelebildiği, hayatını heyecanlı bir serüvene dönüştürecek tutku ve uğraşı yok; önümüzdeki hafta rutin can sıkıntısının üstesinden gelmesine yardımcı olacak adrenalin kaynağı olarak toplu kavgayı seçiyor.
mutlaka istanbul'da, taksim'de, belki mecidiyeköy'de o tiplerle teke tek defalarca karşılaştılar, aynı yönde veya ters yönde yürüdüler, birbirlerinin farkında bile olmadılar.
yani yok aslında birbirimizden farkımız.
düşündükçe 'ne kadar aptallar' demek geliyor içimden.