yazarların en uyuz olduğu şeyler

tükürük. bizim ilkokulda süt bebeler her tenefüs koridorda düşman sınıflarla tükürük savaşı yaparlardı. balgamların havada uçuştuğu ve kesinlikle fiziksel temasa girilmeyen bu 'savaş' dünyanın en iğrenç şeyi olsa gerekti. tabi ben de sınıfın pısırığı olmamak adına kapıdan bir kere tükürüp köşeme çekilirdim. daha sonra o okuldan ayrılıp yiğidin delikanlının harman olduğu mahalle okuluna geçince bir ufak afalladım. mahalle okulunda "dayak nedir? neden atılır?" gibisinden hususlara daha derinden hakim olmaya başlayınca, kavgada tüküren tiplere bir vuracaksam on vurur oldum. velhasıl o süt bebeler yüzünden tükürükten hala üstüme bulaşmasın diye kapının arkasından zoraki tükürdüğüm günlerdeki gibi tiksinir, kıl olurum. uyuz olurum.