gecenin sessizliğinde yanan soba sesi

insana huzur veren, insanı geçmişe, taa çocukluğu götüren, bir anda; eski, derme çatma evde yer yatağında uyuyan küçücük bir çocuk (tekrar.) Ediveren durum.

Gecenin sessizliği içerisinde çıkan o ses, o yumuşak homurtu, sobanın kızgın sesi, odunların çıtırtısı, tavana vuran ateşlerin dansı, insana aidiyetlik hissi veren o güzel duygu...

insan özlüyor be sözlük. Fakirliği de, yoksulluğu da özlüyor insan. En azından yükümüz hafifti. En azından hayat daha basitti. Soba gibiydi yüreklerimiz. Huzur doluydu. Sanırım söndü. Geriye külleri kaldı.