sana hediye edeceğim kocaman bir hayatım var

kaybetmek, veda etmek.. belki de dunyanin en igrenc duygulari. ayri kaldiginiz her dakikada onsuz kalmaktan korkmak, her saniye bir daha goremeyeceginizi ellerini tutamayacaginizi bi daha sarilamayacaginizi kokusunu icinize cekemeyeceginizi dusunmek. simdi dusunuyorum da bu kadar dibimde olan, ruhunu bedenimde hissedebildigim bi adami yanimdayken bu kadar ozluyorsam ben, gozlerine bakarken bile kaybetmekten korkuyorsam bu kadar, ikinci arayisima cevap vermediginde kesin bisey oldu hic boyle yapmazdi diyebiliyorsam her seferinde, bu durumla karsilastigim anda yasayamazdim. hayatima son vermeyi falan gectim, kesinlikle nefes alamaz bogulurdum.
okudugumdan beri hickira hickira agliyorum. korkularim daha da artmis durumda. paranoyak olmak uzereyim. ya yarin ben de onsuz kalirsam? ya yarin giderse?
ani iyi degerlendirmeliyim. birlikte yasadigimiz her saniyenin kiymetini bilmeliyim. ama nasil olacak ki? ne gelir elimden? napabilirim ben, doyamam ki ona.
keske gitmeler hic olmasa. keske en sevdiklerimiz hic gitmese. hele benim gibi yanindaki herkese bu kadar psikopatca onem veren ben, nefret ederim gitmelerden. aglama krizlerine girerim. gitmeyin yahu bi yere. bilinmez biliyorum ama kiymetini bilin her saniyenin. soylemedikleriniz varsa, kuslukleriniz darginliklariniz. veya onla yapmayi planladiginiz herhangi bir sey.. yapin gitsin. aldirmayin. kaybedecek neyimiz var ki?