bazen susmak en iyi cevaptır

sevgi yumağını ilmik ilmik örüp, bedenimden aşağı süzülen bir ter damlacığına giydirdiğim anlar olmuştu. bunu bana yaşatan da sendin bebeğim. kendimi o meşhur kaf dağının ardındaki masalların mutluluk diyarında sanmıştım. kitaplarda okuduğum yalansı tasvirlerden değildi bu. damarlarımda akan kanın bir yansıması, yüzümdeki hüzün ifadesinin bir dışavurumuydu.

biliyorum, kanatlarını açmış, benim de orada olmamı istiyorsun. korkmuyorum. sana yakarma isteği bir yandan da beni senden uzak tutuyor. göbeğinin altında, seni zevkin doruklarına çıkaran o müthiş hazzı son kez benimle yaşadığını bilmek, ayrıcalıklı ve tek hissettiriyordu kendimi. ama yine de susuyorum bazen. anlamsız. gitmeni izlemek belki de en güzeli. dönmeyeceğini bile bile. unut beni. "en sevdiklerimiz kendimize benzettiklerimizdir bir tanem" demiş o meşhur fransız. sen de sus. farkettirmeden.