dünya nüfusunu 500 milyona indirmek

uğruna insanları kaybetmek, feda etmek gerekecekse desteklemediğim, desteklenmemesi de gereken deli saçması.

yıllar önce kadıköy haldun taner sahnesinde bir oyun izlemiştim: "ben anadolu"
beğendiğim, hala da hatırladığım güzel bir oyundur. yazanın, yapanın ve de oynayanların emeğine sağlık.
işte o oyunda hiç unutmadığım bir sahne vardır.
anadolunun en önemli simgelerinden bereket tanrıçası kibele şöyle haykırır dünyamızın her dönemki en çok da bugünkü adaletsizliğine:

birlikte yaşayıp, adilce paylaşmayı bir öğrenseler bütün çocuklarıma yeter cömert memelerim.

önemli olan az insanın yaşaması değildir zira dünya toprakları üzerinde. şu an kaldırabildiğine göre yedi milyara yakın insanı, yedi milyar insan bi şekilde yaşayabildiğine göre yer değildir dar olan. ama herbirimizin içine işlenen daha fazlasını isteme, tatmin olmama isteğidir dünyayı yaşanılmaz kılan. çünkü alışmışız, alıştırılmışızdır daha çok maddiyat için birbirimizi boğazlamaya. en başta en varlıklı addedilen beş milyon insan olmak üzere herkes birbirinin hak ve hukukuna riayet gösterse değil yedi milyar yetmiş milyar bile sığar canım dünyamın topraklarına.