zehir

Aşk diye sunduğun bana o zehri
içip de geçmişim yıllardan beri
ömrüme dolarken kara zemheri
karşımda durup da gülüyor musun?

Kuşlarla konuşurdum mavi bulutlarla
ömrünü öperdim alnından her sabah
nasıl da görmemişim o paslı zinciri
kırılıyor işte duymuyor musun?

Sular anladı beni ateşlerde yanmadım
sana fazla gelen ah benim şairliğim,
dağlara dönme zamanımdır şimdi
rüzgârlar benim, odalar senin olsun...

(bkz: Bülent GÜLDAL)