f tipi film

sinema koltuğunda beni yerden yere vuran defalarca gözlerimi dolduran, mideme oturan, canımı acıtan filmdir. Belki ben fazla abartıyor, fazla içselleştiriyor olabilirim ancak orda öylece oturabiliyor, her akşam umarsızca evime gidip mışıl mışıl uyuyabiliyor, değerlerime evet kendi değerlerime bile hayatıma müdahil olma hakkı vermeden günümün her dakikasında çıkar gözeterek yaşıyabiliyorum ve bunları inanın kaybedecek hiçbir şeyim yokken yapıyorum. Feda edebileceğim koskoca bir hayata sahipken yapıyorum. Kısacası sinemadan; türümün işlediği bu insanlık suçundan ve bu güne kadar düşündüğüm, doğruluğunu savunduğum tüm ideolojileri, tüm fikirleri teoride yaşadığımı farkedip utanarak ve başta kendimden sonrasında insana ait tüm zayıflıklardan, gözü boyanmışlıklardan, kendini kaybetmişliklerden ve yaşamayı, insan olmayı nefes almaktan ibaret sanan bencil ve hissiz insanlardan nefret ederek çıktım.