pes etmek

sonuna kadar savaşırsın, bazen bir duygudur bu savaştığın bazen insandır. bu savaşların çoğundan alnın akıyla çıkarsın tabi bazen yenilebilirsin. sonuç ne olursa olsun kim ne dersin her savaştan biraz daha güçlü çıkar insan. savaş dediysem kavga dövüş değil her hangi bir mücadeleden bahsediyorum.

bir sevdiğini morgda gördüğünde diz bağların çözülmesin diye verirsin mücadeleni.

ilk aşkının dudaklarında dudaklarını gezdirmeden önce heyecandan ayarlamakta güçlük çektiğin nefesini soğuk kanlılıkla solumaya çalıştığın gibi.

aynı hatun seni terk ettiğinde duvarları yumrukların ile parçalamamak için verirsin mücadeleni başarırsın belki gerçi sabah uyandığında her şey normalmiş gibi davranmaya çalışırken harcadığın çaba bir türlü tatmin etmez ama seni.

trafikte ilk kez polis çevirdiğinde üstüne bir de sarhoşsan, alkol aldınız mı sorusuna kelle olmana rağmen kenan ışık kadar ciddi bir şekilde "hayır memur bey" deyip kayan gözlerini her şeye rağmen sabit tutmak için verdiğin mücadeleyi ve daha nicelerini verirsin bu hayata.

bunlar pes ettirmez ama adamı hayattan. en azından beni ettirmedi şu güne kadar lakin dün anladım beni pes ettirebilecek tek bir şey var dünya da o da benim zira ben istemediğim sürece pes etmem mümkün değil. dünya da bir başına kaldığını anlarsın ama devam edersin yaşamaya, siktiğimin matematik vizesi sonucu için pes edersin ama her şeyden bir anda.