aile ile yaşamak

7 senelik üniversite öğrenciliği hayatında hep yalnız yaşadıysanız, okul bittikten sonra eve döndüğünüzde kabus gibidir. şehir dışında okurken kaçta eve girdiğini bilmeyen ailen, biraz geç kaldığında aramaya başlar. yani, akşam giriş saati sorundur, arkadaşlarınla evde vakit geçirememe, sevgilinle kalamama sorundur. bunalım da yapamazsın, bir şeye sinirlenip kendini tutamayıp ağlasan hemen gelip sorarlar. bir fırsat olsa da gitseler bir yerlere, ben de sevgilimle kalabilsem diye gözünün içine bakılır ailenin. "yemeğin, kıyafetin hazır işte oh ne güzel" diyenlere de, "işsiz olduğum şu günlerde yemeği de ben yapıyorum, ütüyü de. ailem hazır sofraya geliyor" demek istiyorum.
ha iyi tarafı da vardır elbet, canın istediğinde gidip anneni öpüp sarılabilirsin, dünyalara bedeldir onun kokusu. ama yine de sorsalar, ayrı eve çıkıp kendi başıma/sevgilimle yaşamak isterim.