muhayyil

engin ufuklu bir yazar olduğu aşikardır, hoşgelmiştir. ve mahlasından esinlenerek bir şiir yollamaktayım kendisine...

Desem ki ehli aşka:
Bırakın bu sınırsız vurgunluğu,
Ve koyverin gitsin küheylanların yularını boşluğa,
Kurulur darım yedi yollar çatına,
Alemi ibret için bir anda mirzam.
Bilirim ki aşkın yemi çıkmamış candır,
Canın, can suyu da kurumamış dudak tuzudur,
Tecrübeyle sabittir ki bilirim, sevda arzın ruhudur.

Işkın atarsa akasyalar çorak muhayyile bahçelerinde,
Zamanın suyu işte o anda kurur mevsim kuyularında,
Dili şerbet olan insanın aşkı retorik bir yolculuk olur,
içse aşk ehli muhayyil kaynağından o can suyunu,
Yüreği kana kana, kanı yana yana yok olur,
Her günün dileği ahiridir ol nedenle,
Flu gurubunun kızıla çalması,
Yakamozlanması dolunayın ayaklarının bastığı sularda,
Kesilmesin can suyu sevdakar kuyularda,
Yani tuzlu dudaklarda...