kanser olduğunuzu öğrenseydiniz ilk ne yapardınız

bu psikolojiyi iyi biliyor sayılırım sanırım.
kanser değil allah'a şükür, allah kanser olanlara şifa nasip etsin. lakin 3 yıl önce bende bir beyin tümörü durumu hasıl oldu. raporun yanlış yazıldığını (milimetre yerine santimetre yazılmış) öğrenmeme kadar 3 gün geçti. ve o 3 gece yurt odamda kendimi ölüme hazırladım. her gece yatarken "inna lillahi ve inna aleyhi raciun" (Allah'tan geldik ve ancak O'na dönücüleriz) ayetini tekrarladım. "buraya kadarmış vademiz, bu kadar yaşadığımıza da şükür" dedim. yaşım 21 idi. çok garip bir şeymiş ölüm psikolojisi. daha doğrusu belli bir zaman diliminde öleceğini bilmek. yoksa hepimiz bir gün öleceğimizi bilerek ve öleceğimizi inkar ederek yaşıyoruz.
allah'a şükür tehlikeyi atlattığım, daha doğrusu tümörün iyi huylu ve tehlikesiz çıkmasından sonraki şu zaman diliminde, yatağa girdiğimde ölüm aklıma gelir ve içim ürperir. ama yemin ediyorum o üç gün boyunca hiç ürpermedi içim. belki de kendime yakıştıramadığımdan. insan en çok kendine yakıştıramaz ya ölümü. lakin resmen ölümü bekliyordum. ilginç bir psikoloji idi.
insan ölümle karşılaştığında hiç korkmuyormuş. bunu anladım.
allah cümlemize hayırlı sağlıklı uzun yaşamlar nasip etsin.

bi sigara yakardım. ardından yarın için kimlere ne söylemek isteyip de söyleyemediğim varsa onları söylerdim. sonraki günde yapmak isteyip yapamadıklarımı düşünür onları yapıp öyle ölürdüm.

dua ederdim rabbimden gelen herseye eyvallah derdin o ne guzel teslim olmaktır.

crystal meth yapıp satmaya başlardım.

aileme giderdim. öleceğim güne kadar düşüncelerimi bir kitaba geçirirdim, geberdikten sonra arkamda bir şey kalsın diye.

görsel

Herkesten helallik isterdim.

kemoterapi, ameliyat vs gibi tedavileri redederdim, ilaç dahi almazdım. pılımı pırtımı toparlardım, insanlarla vedalaşırdım. ölüme hazırlanırdım.

tetikçi olurdum.

Yapacağım şükür gerektiren haytımızın imtihanına karşı isyana mütevekkil olmamaktır.

şahsen ben sevinirdim hele ki şöyle 3 ay, 5 ay ömür biçtilerse değmeyin keyfime. yaşıyoruz da ne oluyor efendim, iş bul çalış, eş bul evlen, çocuk yap, çocuk büyüt/okut, hadi bir de şimdi onun iş bulmasıyla, eş bulmasıyla uğraş. düşüncesi bile pek yorucu. hızlı yaşa, genç öl. ohh mis. düşünsene geliyor biri bir gün son 6 ay ona göre diyor. güzel olmaz mı? neyi dert edersin , neyi gurur yaparsın, neyi sırf başkaları onaylamaz diye yapmaktan vazgeçersin? dilediğin herşeyi yaparsın. o zaman mutlu olursun, gelecek telaşı olmadan anı işte o zaman yaşarsın. carpe diem ancak o zaman yaşanır. tabii kanser büyük eziyet, büyük acılar getirir beraberinde. berbat bir tedavi süreci, ağrılar sızılar... yani kanserin eziyetini katmazsak içine biri bana 3-5 ay ömür biçse sevinirim, net.

hava atardım. ve bir rep şarkısı yazardım.
yavyav
şimdi kanserim
ben bir panzerim
hepinizi ezerim
oh yes baya seksiyim.
yav.

sevinirdim, ama tedavi olmazdım. ve çok çok ilerlediginde okulu, ailemi her seyi birakirdim ve kimseye haber vermezdim.
tanrı sana ölecegini onceden bildirmiş, vakit bırakmıs dusunsene? habersiz yakanlanmaya tercih ederim şahsen. *
sanırım gunlerimi oylece ibadetle geçirirdim, ve bir yerden sonra da artık ölmek için dua ederdim.

zaten kötü baslamış bir hayat anca kötü bitebilir, istifa etme fırsatı verilmişken asla kaçırma.

tabi bende oyle bir sans var ki muhtemelen mucizevi bir sekilde iyilesirdim. istemiyorsam mutlaka olur zaten.

kimseye söylemez, gider kafayı çekerdim, tedaviyi reddeder, gittiği yere kadar giderdim.

Tüm olanlardan sonra pek de şaşırmazdım sanırım. Kurtulma gibi bir çaba içine de girmezdim.

tedaviyi kabul ederdim.

bizde meth piyasası olmadığından bonzai üretimine başlardım.

(bkz: breaking bad)

Öleceğim varsa paşa paşa ölür giderim he yok çaresi varsa inadına deli dolu yaşardım canım daha da kıymete binerdi çünkü.

kanserli organımı hemen bağışlardım.

bir sigara yakar hastane bahçesinde uzaklara bakardım.

not: sigara kullanmıyorum.

Canına kıyanları da mevcut:

http://m.sondakika.com/ha...ndi-canina-kiydi-7564258/

bu başlıga entry girmeden önce ki ne yazsam diye düşündüğüm bu anı hatırlardım.

ne kanseri olduğumu öğrenmeye çalışırdım ilk olarak.

Giderdim balat sahile kola çekirdek yapardım.
Zaten ölcez ha öyle ha böyle hayat aynı.

Sağa sola bakardım herhalde. "Ölcem mi ben şimdi?" diye düşünmekten kafam patlardı.