insani uzen anilar

hatırladıkça insanın içini acıtan anılar. bazen bir fotoğraf karesi bazen izlediğimiz duygusal bir film hatırlatır bize bazen masum bir çocuk gülüşünde birkaç sanıye belki bir ömürü alır gider.
bazen olayları tv de izlediğimizde hayel gibi gelir içinde ise gerçekle yüzleşir o anı ömür boyunca hatırlamak istemeyiz.
o anın fotoğrafını anılarımıza yerleştirir üzerini siyah bir perde ile örter unutmaya çalişiriz oysa o hep aynı yerdedir beynimizde vicdanımızda rüyalarımızda bazen aldığımız her nefeste.
(bkz: keşke keşke soruları ise her anımızda anılarımızda)

insanları üzdüğüm anlar.
üzerim sonra üzülürüm bu böyle sürüp giderken yaşananlar anılara karışır.

huzur bulduğun mutluluk dolu kucağı aşufte bir anne jestiyle kaybetmektir.

kiz arkadasimla ayrilali tam 3 hafta bugun. o izmirde okuyordu,ben istanbulda. ikimizde bodrumda yasiyorduk ama her seferinde okul basladiktan sonra ayda 2 defa kesin gorusuyorduk. ben gidiyordum o geliyordu,bodruma ayni anda gidiyorduk. guzeldik her gorenin favori ciftiydik,korkutucu sekilde bakiyorlardi masallah diyenimizde coktu bi yandan da. suan onunla ilk bulustugumuz yerden giriyorum bu entryi. her seyimi dibime kadar anlattigim,iyi kotu her yanimi anlattigim eski iliskilerimden bahsettigim yerdeyim suan. anlatmak istedigim cok sey var ama yalnizlik daha agir icimde,susturuyor beni surekli. en saf duygularimin oldugu iliskiydi heralde,hic bi sevgilimi aldatmadim ama ona fazlasiyla bagliydim. bagimiz cok kuvvetliydi. her sey guzelken bir anda bitti suansa toplamaya calisiyorum kendimi. yasadiklarimizdan daha cok yasayamadiklarimiz uzuyor beni,yarim kalmislik var hep. sevmekten daha guzel olani sevilmekti sozluk,bunu iliklerime kadar hissediyordum.