ben bu yazıyı anneme yazdım

çok özledim be anne. bu aralar o kadar kimsesizim ki. bak havalar ısındı. hani tutup elinden kimseye bir şey söylemeden gölün kenarına giderdik. şimdi ben ne yapacağım anne?

Çok özledim.
Hiç kimse senin gibi bakmıyor bana, halbuki bakışlarımızla anlaşırdık biz. Kimse anlamıyor beni sen gittin gideli.
Hata yaptın demezdin hiç bir bakışın anlatırdı yaptığım hatayı.
Seni seviyorum demezdin ben anlardım gözlerinden beni ne kadar sevdiğini, davranışların anlatırdı bana ne kadar değerli olduğumu sözcüklere gerek yoktu.
Bak şimdi komik bir şey olduğunda göz göze gelip ikimizin anlayacağı dilden bakışıp kıkırdayacağım kimsem yok.

Kar yağacağı zaman evimde bir telefon trafiği yaşanmıyor artık, bilirsin ben kar sevmem, sen seviyorsun diye ilk haberi ben vermek isterdim sana ''anne kar geliyormuş'' diye.
Sana yazılar yazıyorum bazen gün yüzü görüyorlar bazen ikimizin arasında kalıyor yazılanlar sanki varmışsın da seninle dertleşiyormuşum gibi.

Senden öğrendim güçlü olmayı, güçlü kalmayı ama gidişin biraz sarstı beni az kaldı toparlayacağım.
Sen gidince ben büyüdüm biliyor musun anne? Artık çocuk değilim, ölümsüz de değilim artık her şey canımı yakıyor.

Çok özledim.

Teşekkür ederim anne, bana kim olursa olsun güvenmemem gerektiğini öğrettiğin için. inan bana sayende hayatımda çok az dram var

özledim be kadın seni. bak bahar geldi. daha yürüyüşlere çıkacaktık baş başa kahvaltı yapacaktık.

dünyadaki bütün güzel kelimeler en uyumlu ahenkleriyle bir araya gelse seni anlatamaz annem.

daralıyorum anne. kendimi güçlü sanıyordum ama değilmişim. eskiden anlatırdım sorunlarımı ama artık yaşlandın. seni üzmek istemediğimden artık anlatmıyorum. . sarsan sarmalasan küçüklüğümde ki gibi. geçicek desen..alsan yanına bir daha hiç yollamasan? sana çok ihtiyacım var.

beni seven tek kadın sana selam olsun.

vay anam, garip anam, uzun yoldan gelmişindir, otur çorba pişirem sana, çay gatam. gel otur dinlen hele anam. anlat bana derdin nedir? kim üzdü seni?
söyle onu canını yakam.
sen otur burda sen böyle anam, ben gidem ilaçlarını alam. iç onları uyu hemi, ben başında nöbet tutam.

Bana öyle bakma.

Her ne kadar bugün babalar günü de olsa her gününü kutlamaya deger tek varlık sensin canım annem.

eee be kadın, ne güzel ilk seferde oğlun olmuş işte. ne diye bi de beni doğuruyorsun ki?

Anne, canım çok acıyor. Geçen sene dizinde ağlamıştım ya hani, bu sefer ondan daha doluyum.

her ne kadar kavgalarımız çok olsa da seni seviyorum ayşe sultan.

çok ciddi bir hayal kırıklığısın benim için.

uzun zamandır sakladığım bir çok kaygımı sen daha yeni yeni fark ediyorsun, biliyorum. o korkusuz, dengeli, sakin, 1 saatte ancak bir kelime laf eden kızının aslında son derece korku ve kaygı dolu olduğunu görmek seni şaşkına çeviriyor. sana kötü bir haberim var anne. ben 11 yaşından beri böyle kaygılı ve korku doluyum. senin ve babamın yanında korkularımı bastırıp dik durmam tamamen senden kaynaklı.

düşünecek onca şey varken başında bir de benim için üzül istemedim. bu yüzden de ''okulda bugün ne yaptınız'' soruna her gün farklı bir şey uydurdum. lisede bu yüzden veli toplantılarına gelmeni engelledim. okula ve dershaneye verdiğin numaraları da bu yüzden değiştirdim. mezuniyette bütün öğretmenlerin sana dik dik bakma sebebi seni defalarca çağırmış, fakat hiç birine gelmemiş olmandı. o gün çok şanslıydım çünkü anneannemin de atağı tutmuştu anımsıyor musun? tören bittiği gibi 10 dakika uzaktaki eve arabayla gitmiştiniz. ben okulda kalmıştım. sizin eve erkenden gidişiniz o kadar rahatlatmıştı ki beni... 4 yıl boyunca öğretmenler beni onlarca defa seni aramakla tehdit etti. Veli toplantısında her şeyi anlatacaklarını söylüyorlardı. derdim benden şikayet etmeleri değil, ''bir de başıma bu çıktı'' diyecek olmandı. şimdi gelene geçene diyorsun ya ''beni bir o üzmedi'' diye. aslında üzdüm. sadece senin hiç birinden haberin olmadı.

senin hiç bir şeyden haberin yok ya... benim de yok senden haberim. bana onlarca defa anlatmaya çalıştın biliyorum ama geçti artık o tren. sen duraktan geçmiş bir trenin durağına gar yapmaya çalışıyorsun. çünkü sana bir şeyleri anlatmamı istiyorsun ama bunu isteme sebebin ''kızın'' olmam değil. aradaki açığı kapamaya çalışman. kapanmayacak boşluk var orada. üzgünüm...

bu arada herkesle ilgilenip beni es geçtin diye kızmıyorum sana. geçmemeye çalışıp geçtiğini,ve bunu fark edemediğini de biliyorum. sadece yeni yeni fark ettiğin kaygılarım yıllardır var ama bunlar sanki yeniymiş ve şımarıklık yapıyormuşum gibi davranıyorsun. bu yüzden sana kızgınım.

Anne alacağın olsun ya. Madem gidiyon ananı niye götümüyon, hayret bi şey ya.

Olum ben neden anneanneme bakmak zorundayım ya? hani herkes kendi annesine bakıyordu?

Terk edilmiş hissediyorum.

annecim, sen güneşsin.

anneler güneştir. ve güneşin vurduğu yerde yaşamak biter.

Makarnayı süzsene bi anneye ya.

çok mutsuzum anne.

hiçbir sorunumu çözemiyorum . çözemeyip öteleyince dağ gibi önüme yığılıyolar. biliyomusun tıpkı sana benziyorum. asla " ben" demiyorum, hep başkaları mutlu olsun diye yaşıyorum. yokolucam ben anne. kaybolucam. yarın keşkelerimle başbaşa mutsuz bir insan olucam. keşke beni alsan sarsan, sarmalasan eskisi gibi. sen yanımda olursan ben yıkılmam ki. seni çok seviyorum.

ne güzel insanların annesinin karşısına çıkıp mutsuz olduğunu anlatabilmesi, hayatla ettiği mücadeleler de destek istemesi, hatta biraz onu suçlaması biraz sitem etmesi. hayatında ki o buhranlı tarafı annesiyle beraber def edebilmesi. bunlar bile bazen insanı rahatlatır güç verir. bir de sürekli mutlu taklidi yapmak zorunda olanlar, her şey yolundaymış gibi davranmak zorunda olanlar var. öyle olmayacağını bile bile annesini her şeyin düzeleceğine ikna etmeye çalışanlar var.
kötü bir şeyi ağzından kaçırınca o kadar kötü olmadığını anlatmak zorunda kalanlar.
anca buraya yazabiliyoruz bazı şeyleri.
ben de çok mutsuzum anne. kusura bakma ama sanırım sebeplerinden biri de sensin. yine de seni çok seviyorum ve ömrümün sonuna kadar yanımda olmanı, salak salak şeylere üzülmeni, benimle tartışmanı ama ne olursa olsun yanımda olmanı istiyorum.
Allah çok çok uzun ömürler versin sana. benimkini de

merhaba anne.
sanırım son 5 yıldır seninle doğrudan konuşmadım. konuşmak istemedim büyük çoğunlukla. hayatta olsaydın da ne kadar çok konuşurduk emin değilim. hayatta kalma koşullarına bağlı galiba.

sana dair birçok güzel şeyi hatırlayamıyorum. sesini, gülüşünü, kokunu.. ellerimiz çok benzediği için ellerini hatırlıyorum. bir de kötü olan her şeyi dünmüş gibi hatırlıyorum. hastalığını, acılarını, inadını, bencilliğini, bana ve babama yaptıklarını. babam hep "annenle benim ne kadar kötü huyumuz varsa almışsın" der bana. ben sana benzemek istemiyorum anne.

hakkını yiyemem, bana bütün o kaos içinde olmamam gereken her şeyi öğrettin. sana kocaman bir liste bile hazırlayabilirim bu konuda. küçük yaştaki bir kızın kafasında büyütüp sahip olmak isteyeceği birçok şeyi de ben daha istemeden bana sunduğun için; aşırı makyaj yapmak, topuklu ayakkabılar giymek ve aşırı süslenmek gibi huylarım da yok. zeki biriydin ve kısıtlansaydım ne olacağını biliyordun. bunu ne zaman fark etsem gülerim, teşekkür ederim.

olduğun insan için seni suçlamıyorum anne, senin yaşadıkların seni olduğun insan yaptı. aramızdaki tek fark ben yaşadıklarımın beni nasıl biri yapacağını kendim seçtim. büyük konuşmak istemiyorum, yine de senin yerinde olsaydım psikolojim ne kadar kötü olursa olsun çocuğuma bunları yapmazdım sanırım.

deniyorum, affetmeyi, kızmamayı, nefret etmemeyi.. ki kendimden nefret etmemeyi çözemeseydim nefretim daha da büyük olurdu. çünkü iğrenme noktasındayken ne yapacağını bilemiyorsun anne. gerçekte neler olduğunu o kadar az insan biliyor ki, bazen bunu bu kadar saklamanın bana verdiği zararı düşünüp korkuyordum. ama nasıl dışarı yansıttığımı fark ettim. kendimden nefret etmemeye çalışırken en çok da bununla savaştım.

merhameti, empatiyi, vazgeçmek gerektiğinde vazgeçmeyi, gurur denilen şeyin ne kadar saçma olduğunu, küsmemeyi, içine atmamayı, istenilen bir şey olmadığı için insanları suçlamamayı ve ne olursa olsun sevmekten asla vazgeçmemeyi de senden öğrendim. aslında sonuncusunu daha çok babamdan öğrendim. yaşadığımız onca şeye rağmen senden bahsettiğinde hala gözleri aşkla parlıyor anne. hatıranı bozmak istemediğim için ona da anlatmadım, kıyamadım.

yakın bir zamanda arkadaş ortamında biri "büyüdüğünüzü ne zaman hissettiniz" diye sordu. ölmen için dua edeceğim kadar acı çektiğin andı benimki. bunun için dua ettim ve o akşam gittin. 16 yaşındaydım ve en çok ihtiyacım olduğu zamanda senden vazgeçmem gerektiğinin farkındaydım. acına, ağrına ben dayanamazken senin onca sene göğüs gerdiğini düşününce içim sızlar hala.

seninle alakalı farkında olduğum her şeyin bir noktada çok dramatik olmasını sevmiyorum. ne öldüğünde, ne özlediğimde ağlayamamışken, yaşattığın şeylere öfkemden ağlamayı da sevmiyorum. en azından kabullenmeyi öğrendim. bunu yanımda taşımayı öğrendim. çünkü benim yaşadıklarım yüzlerce insanın yaşadıklarının yanında bile aslında çok hafif.

kelimeler döküldükçe içimin ne kadar soğuduğunu fark ediyorum. sana karşı böyle hissetmek istemezdim. her yıl dönümünde, doğum gününde ve anneler gününde içim çıkana kadar ağlamayı tercih ederdim sanırım. insan annesini çok sevmeli anne, ben böyle çok eksiğim.

biliyorum ki çok fazla insan seni çok seviyor, çok özlüyor. 8 yıldır neredeyse her arkadaşından senin ne kadar güzel bir insan olduğunu duyuyorum. ah be anne, o kadar çok insana yalan söyledim ki senin yüzünden.. yine de her günüm gecem sana dua etmekle geçiyor. burada bulamadığın huzuru orada bulasın, ruhun sağlığın yerindeyken saçtığı ışıltıyla dolsun. elbet bir gün aradığım soruların cevabını bulacağım, yine seveceğim seni. olması gerektiği gibi.

şimdilik, mutsuzum ama keyfim yerinde.
https://youtu.be/jlNimZ24ht0

Kokusunun esi benzeri olmayan, sevgisinin yerine hicbir sey konmayan, sevkatine baskasinda rastlanmayan...
Guven ve huzur veren, basimi yaslayinca gogsune tum dunyayi unutturan melektir.
Canim annem allah(c.c) sana hayirli omurler versin...
Seni cok seviyorum.

Anne,

Sana ne kadar kelimeleri tüketsem az kalıcağını biliyorum.

Gittiğin gün doğanlar bu sene üniversite sınavına giriyor. Ali uğrayacakmış bu gün seni ziyarete. Selam gönderdim. Özledim . başka bişey yok.
Bu saaterde pazardan dönmüştüm ben. Çilek almıltım ve sana biri sarı biri beyaz kalın askılı 2 tshirt. Giyemedin sen onları. Kahve içtik beraber ve evden çıktık. Sonra o eve ben yalnız döndüm. Bütün bunlar oldu. Başka bir şey yok. Özledim.

iyileşiceksin. Ama çok fazla yeise kapılıyorsun. Yapma bunu. Üzme bizi.