Yukarıda, 42 gün önce “umarım gerçeklikten az uzak kısımdayımdır” demişim ama pek öyle değilmişim.
Şimdi geçmişi yıkma yeniden inşa etme kısmına geldim sanırım ama ona da hiç yanaşmam..

Bir görüşmemde hocam “sen sevmeyi çok seviyorsun kapıdan da ilk o girdiği için ilk şeman onunla oluşmuş ve onda kalmışsın.” Demişti. Çok haklı. Yoksa özetle ona sen bensin gibi hissediyorum diyorum o da hayır ben herkes gibiyim, sen de benim için herhangi birisisin diyor ve üstüne hala onda kalmaya ısrar ediyorum.

Onun da şanssızlığı ne kadar ittirse de gitmeyen birine denk gelmesi.
girmeseydi o kapıdan yıllar önce!
Hatalar yapıp imkansız kılmasaydı bazı şeyleri. Hata yapmasına bir şey demiyorum ben de hatalar yaptım ama affettim hem kendimi hem onu.

O bunu başaramıyor.
Onun da sınavı böyle demekki!

Hatalarım hala devam ediyor, mış gibi yaşadığım da oluyor gerçek hayatta. Başka türlü uyumlanamıyorum hayata.

Tek bildiğim her ne yaparsa yapsın benim için hep kıymetli olacağı.
Bunu neyle açıklayabiliriz ben de bilmiyorum artık.
Ne tuhaf şemalarım var psikoloji bilimi de çaresiz kalıyor artık..

Bazen kendi içime baktığımda, neden bu kadar yorgun olduğumu fark etmeye çalışıyorum.
Mükemmel olmaya çalışmak Başarıya götürüyor ama Bedeni, kalbi, zihni yoruyor hem de insanı kendinden uzaklaştıracak kadar yoruyor.
Onca yapmamız gerekenler arasında bir boşluk bulur da durursak kendimize yabancılaştığımızı farkederiz. Ne hissettiğimizi, ne istediğimizi bilemeyiz. Boşluk hissi olur ve her şey anlamsızlaşır.

Önce bizi neler mükemmeliyetçi yapar ona bakmak lazım galiba. işe yaradığımız kadar değerli hissettirildiysek, ailede sorumluluk alması gereken kişiler sorumluluk almayıp bize kaldıysa tüm kontroller, her şeyi halleder sıfatı ta çocukluktan yapıştırıldıysa, bir kaç değersiz hissettirildiğimiz olay da yaşadıysak aynı travmaları tekrar yaşamamak için tüm ipleri elimizde tutmak isteriz.
Her şey kontrolümüzde olsun derken ipler bizi sıkmaya, boğmaya başlar..

Her şey olması gerektiği gibidir ama mutlu değilizdir böyle hissettiğimiz için de suçluluk duygusu hissederiz. Daha da çökeriz bu çöküşü de anlamlandıramayız. Şunu bilinçaltımız fısıldar aslında da yüzleşmek istemeyiz; derinlerde bir yerlerde “değerli olduğum için değil de faydalı olduğum için seviliyorum duygusu” kalbimizi kırar, yine de her zaman işe yaramaya çalışırız kendimizi kaybetme pahasına.
En nihayetinde mükemmeliyetçi insanlar olarak işte bu yüzden pek mutlu değilizdir.

Bundan kurtulmanın yolu mükemmel olmayı bırakmak. Zaten değiliz de öyle olmak için taktığımız maskeleri indirmeliyiz. Kim mükemmel ki? bu şirke bile girer Allah korusun. Hepimiz kuluz hata yapacağız, dönüp Allahtan af dileyeceğiz ki kulluğumuzu hatırlayalım. Önemli olan samimi duygular, esneme hakkını kendimize tanımak, bazen salmak, bazen bırakmak, kendimize şefkatli davranmak…

Keşke arkadaşın olsaydım dediğim sayısını bilmediğim anlardan biri daha. Sıkıntılı olamana üzüldüm, aklım sende kalacak sen bunu istemesen de.
Kalbinde ne taşıdığını bilmiyorum ama çok ağır geldi belli ki. Keşke yapabileceğim bir şey olsaydı, dua edebilirim, edeceğim. Ne için edeceğimi, derdini de söylemedin ama ferahlık gelsin gönlüne inşallah.

Gözler tabakta bir iki sarma aradı.

Pandemi döneminde canlı yayın açıp kendine makyaj yapıyordu bir yandan da şarkı söylüyordu. Samimi içten bir kadın.

Görüntü olarak içim almadığı için ben de hiç denemedim. Bilmediğim bir tadın da eksikliğini hissetmiyorum, böyle iyi.

“Her şey zıddıyla kaimdir.”
Bir yerde aşırılık varsa o yerde mutlaka eksik olan başka şeyler vardır.

“Beni ancak” şarkısına keşke klip çekmeseydi ya da ben hiç izlemeseydim de neşeli müziğiyle dinleseydim hep. Şarkıdan soğudum diyebilirim, ne gerek vardı lubunyalara.

Görülmek, sevilmek, saygı hürmet görmek için hep yeni bir şeyler, daha fazla şeyler başarma ihtiyacımız varmış gibi hissediyoruz. Böyle olunca da Yapmamız gerekenler hiç bitmiyor, sorumluluklar artarak yorucu hale geliyor.
şimdiye kadar başardıklarımızın tadını çıkarabilmek, sadece olanla devam etmek de, hep dahası tuzağına düşmemek de bir başarı değil mi aslında?

Avon kataloğuna bileğimizi sürterek parfüm seçmişliğimiz oldu.
O neydi yahu *

Yeni albümünde en sevdiğim “bana sor” oldu. Güzel yorumlamış. Diğerlerini de tek tek dinledim hiç birine işte bu diyemedim, belki zamanla çalmaya doyamadıklarım olur.

Şunu hatırlattı;

“Bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken sen bir hiç ol. Menzilin yokluk olsun. insanın çömlekten farkı olmamalı. Nasıl çömleği tutan dışındaki biçim değil içindeki boşluk ise, insanı ayakta tutan da benlik zannı değil, hiçlik bilincidir,” der Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî.

Sabrın sonu selamet değildir her zaman, Neye sabrettiğiniz önemli.
Bir yıl özel hayatından fedakarlık yapıp sınava çalışırsın, uzun soluklu bir hastalıkla şikayet etmeden mücadele edersin vs. Bunlar sabırdır.
Ama birinin sana sırf huzur-düzen bozulmasın diye zulmetmesine müsade etmek, fizyolojik ya da psikolojik şiddetine tahammül etmek pek sabır değildir. Dinimiz de bu ayrıma bazı ayetlerle dikkat çekiyor. Ayetleri bulup editleyeceğim.

Hud suresi 113'e ayet ne diyor?
113: Sakın zâlimlere meyletmeyin; yoksa onları saracak ateş size de dokunur. Aslında sizin Allah'tan başka hiçbir dostunuz, yardımcınız ve sizi sahiplenecek hiçbir güç yoktur. Öyleyse O'ndan başka bir dost aramayın; aksi halde O'nun yardımından da mahrum kalırsınız.

Kelime kökeni ‘hml’.
Hamile, hamal ile aynı kökenden.

Sabretmek ile karıştırılıyor. Sonu zaferdir diye yazanlar olmuş. Her taşıdığımız yük zafere götürmeyebilir.

Zihnin en sevmediği şeydir aslında, yarım kalanları bir şekilde tamamlamak için uğraşırır, sürdürür bazen tuzağa düşürür.
Tamamlanamamışlıkla baş etme kolay değil, aynı hisleri tekrar yaşama hevesinin ağırlığını taşımak da kolay değil.

Aynı hisleri yaşamak mümkün değildir. bazı diyaloglarla o hisler ancak ziyaret edilebilir.

Rengin-aldatadık ile ben de varım.

Sizi öfkelendiren şeylere karşı tepki vermeyin, tavır almaya çalışın.
ikisi farklı şeyler; tepkide üzülürsünüz, tavırda harekete geçersiniz.

Son iki dersi beden eğitimi olan öğrenci gibi, eokul işlerini bitirmiş öğretmen gibi *

Henüz hazır olmadığımız için olmaz. Çok istememiz, o şeyin Bizi heyecanlandırması hazır olmadığımız içindir aslında.
Ne zaman ki tam hazır oluruz o şey gerçekleşir, o anda da heyecanımız, isteğimiz ya da şartlar eskisi gibi değildir.
Hayat böyle…

Hemen eokuldan isimlere bir bakıp geliyorum, yeni trend isimlerden bulalım kirpiye.
Baktım. Berfin her sınıfta var, hem de baharın müjdecisi demekmiş.
Kirpiye uyarlarsak “berfik” bence güzel.