bugün

ağızlarından düşmeyen "vatan sağolsun" sözünü şu sıralar söylemeden önce bir kez daha düşünüyorlar. hayatlarında en değer verdikleri oğullarını bir hiç uğruna kaybetmenin acısını şu günlerde yaşıyorlar. bu şekilde mi avunacaklardı, oğullarının katillerini zafer ve sevinç naraları atarken izleyerek mi? devletin onlara gösterdi tavır bu mu olmalıydı?

türk halkı şöyle bir örnekle karşı karşıya gelmiştir; bir şehit babası bu görüntüleri izliyordu ve acısından üzüntüsünden midir bilinmez beyin kanaması geçirerek ölüyordu. böyle bir psikolojik işkencenin sonucudur bu. sözde "barış" ancak bu şekilde mi sağlanır?