ölünün odası

harika bir necip fazıl kısakürek şiiridir;

bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş;
yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş.
süt beyaz duvarlarda çivilerin gölgesi;
artık ne bir çıtırdı, nede bir ayak sesi....
yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü;
üstü boynuna kadar bir çarşafla örtülü.
bezin üstünde ayak parmaklarının izi;
mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi.
son nefesle göğsü boş, eli boş uzanmış yana;
gözleri renkli bir cam, mıhlı ahzap tavana.
sarkık dudaklarının ucunda bir iz var;
küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir an kadar.
sarkık dudaklarında sılı titrek bir an;
belliki birden bire gitmis çarpınamadan.
bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm..
bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm...

(bkz: morg)

soğuktur..