ölümden sonra hiçlik ümidi

tartışılmaya değer tek gerçek felsefi sorun vardır o da intihar demiş çocukluğunda ayakkabıları çabuk eskimesin diye kaleye geçen insanlığın vicdanı albert camus. bunun üzerinde o kadar düşündüm ki ölümden korkmaz oldum. yalnız bir şey düşündürüyor beni: öldükten sonra zerrelerimin o aşağılık heriflerin zerrelerine karışabileceği düşüncesi. bunu düşünmek beni huzursuz ediyor. öldüğüm zaman upuzun parmaklarım olsun istiyorum. o uzun parmaklarımla kendi zerrelerimi bir bir toplar avuçlarımda saklar kendi malım olan zerrelerimin kokuşmuş adamların bedenlerine geçmesini böylece önlerdim.

bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, kendini beğenmiş, vicdansız, açgözlü, yeryüzünün hakimlerine el açmayı onlara yaltaklanmayı bilenler, kasap dükkanının önünde bir et parçası uğruna kuyruk sallayan köpekler içindi.

ölümden sonra hiçlik ümidiyle. amen.