çocuğunu özlemek

eskiden olduğu gibi gelsin, yanınıza kıvrılsın size sarılsın, saçlarını okşayın, canımsın diye sarılın..istersiniz..istemek yeterli degil. yapılabilecek her türlü şeyi yaptıktan sonra halen bunun olmasını beklersiniz cocugunuzun bir vicdanı oldugunu düşünüp..çırpınırsınız..özlemek istersiniz çocugunuzu..ne kadar ironik birşey çocucugunuzu özleyememek..ağlarsınız karşısında çaresizlikten 'bırakma bizi' diye..ama yine de sinirinizi kederinizle gizleyemez bağırırsınız ona; özleyemiyorum bile seni!

çalışan annelerin gün boyu hissettiği duygu.
sabah evden çıkarken 'gitme anne' diyen sesi, yüzünün o düşmüş hali akşama kadar aklımdan çıkmıyor. çıkmış gibi yapıyorum ama çok özlüyorum. akşam eve gittiğimde, onun beni kapıda karşıladığı hali ise bambaşka. yüzündeki sevinç, beni saran minik kolları ve yüzüme kondurduğu kocaman öpücükler... sadece 1 saat daha sürecek mutlu anlar. sonra uyku vakti. zor.