bugün

çocukken kulaktan dolma yalanları abartarak arkadaşlara anlattıktan sonra allah'ı aramaya çıkan bir grup çocuğun fikirleridir. şimdi hatırlıyorum da herkes boyutu hakkında bilgiye sahipti anasını satayım(ben de dahil). biri sorduğunda ondan yaşça büyük biri "bu kaldırımdan şu kaldırıma kadar oğlum, bilmiyo musun ahaha." şeklinde cümlelerle alaycı şekilde anlatırdı. bizim mahallenin çocuklarınca ortak fikir, yaklaşık yedi sekiz metrelik bir kaldırım kadardı boyutu. şimdi düşünüyorum da biz direk varlığını kabul edip, düşünmeye boyutunun ne kadar olduğundan başlamışız. daha sonrasında allah'ın mevlana olduğunu düşünmeye başlamıştık mahallece. sonraları herkes ayrılmaya başladı ortak görüşlerden. kimi bence ay dedi, kimi bir sinema filmindeki sakallı dövüşçü, kimi de babasının götürdüğü camideki imam. en son bir gök kuşağı görmüştük oynarken, onun üstünde yaşadığına inanmıştı çoğumuz. bir grup başıboş çocuğun hayallerinde sınır yok işte. büyüdükçe görüşler iyice ayrıldı tabi. mezhepler çıktı ortaya, ailelerin gittiği yoldan devam etti çoğu; herkes ayrı bir şeye inandı. şimdi de herkes farklı fikirlerde.
bulunamamışsa ömür boyu sürecek olan çabadır.

bakarkör aramamak lazım. islam alimleri mantık yoluyla değil gönül yoluyla bulunabileceğini iddaa etmişlerdir.
*
o çok büyük.
-o zaman allah gökyüzünde.

o çok güçlü.
-demek ki o yüzden allah baba deniliyor.
"allah dede" derdik küçükken. büyük, yüce.
biz büyürken o küçüldü şimdi piç bir çocuğun ta kendisi.