çaresizlik insanı

Çaresizlik içinde kıvranan bir bedene baharın gelmesi neyi ifade eder? Söyleyeyim aziz dostlarım, hiçliği. Hiçliğe giden bir yaşam olur çaresizlik şerbeti. Çaresiz biri için iklimler de mevsimler de önemsizdir. Ha kış olmuş ha bahar. Hep aynıdır aslında. Dört duvar arasında kalan çaresizlik insanı, şanssızlık ile ilgili küfürlerini kafasının içinde büyütür. Ağlamayı da unutur karanlık odasında çaresizlik insanı. Bir inattır aslında çaresizlik! Güçsüz olduğuna inanacak kadar büyük bir yükümlülüktür çaresizlik. Herkes çaresiz olabilir, kalabilir ama kimse ömrünün sonuna kadar çaresiz olamaz demeyin. Çaresizlik ile yaşayıp, ömrünün sonuna kadar bunu yaşayacak insanlar da vardır. Ben de bir çaresizim. Günün üç saatini küfürlerle geçiren bir çaresiz. En büyük çaresizlik ise, bu yazılanların kimse tarafından önemsenmeyecek olduğunu bilmek. Belki de umutsuz bir vakanın tekiyim diye düşünür çaresizlik insanı. Çaresizce düşünceler arasında uykuya haram vücudu ile çaresizlik içinde baharı yaşar. Ama ne bahar! Ölümcül bir soğuktan daha beter gelen bir bahardır bu bahar. Hayat çok baharlar gösterir normal insanlara. Peki ya çaresizlik insanına? Bir bahar bile yaşayamaz çaresizlik insanı. Hayatın baharı çoktan geçmiştir. Doğduğunda bile çaresizlik onu sarmıştır. Çaresizlik dünyanın en acı şerbetidir. Herkes tadar ama çaresizlik insanı, bu şerbeti su gibi tüketir. Her saat başı!

Çaresizce yazılan sözler, çaresizliğine derman gözler arar. Bulur mu? Asla bulamaz. Bir çaresizi bir çaresiz de anlamaz. Onlar bir bütün olamaz. Onlar çaresizliğin ortasında kalarak yaşamaya diğer insanlara kendilerini kapatmaya adarlar küçük ömürlerini. Bu adanan ömürler, hep çaresizlik içinde geçer.

Nedir peki bu denli çaresiz yapan? Nedir insanı bohemlerden çıkaramayan. Yaşayamama sevinci! Evet bu acı durum bir sevinçtir çaresizlik insansına! Çaresizlik insanı umudunu arkada bırakarak yaşamaya alışır, artık umut onun unuttuğu bir kelime oluverir. Yarın onun için hiçbir ifade etmez, herkese şenlik getiren baharlar gibi! Turuncuya çalar çaresizlik insanının baharı. Aslında kapkaranlık olsa da, gördüğü tek renk karanlıklar arasında bir sonbahar ışıltısıdır. Çaresizlik insanının baharı, hep son bahardır. Ve bu sonlar hiçbir zaman tükenmeden hayatını alır. Çaresizlik insanı yalnızlığa bile alışır!

Alışılmadık şey değildir çaresizlik, başka seçenek kalmayınca! Aslında yalnızlık bir uzantısıdır çaresiz kalışların. Çaresizlik ömrün bir deminde vurdu mu insanını, bir daha elinden tutup kaldırmaz. Çaresizlik acıdır, alışana da alışamayana da. Çaresizlik insanın iç kanamasıdır. Durdurulamayacak seviyede olan bir iç kanamadır! Durduracak tek güç tüm kanın akmasıdır. Çaresizlik insanı, umutsuzluk ile yaşayarak ölüme en yakın olandır!