bugün

kısacası "ayakkaplarımı ısırır mı?" gerginliğidir.

şu ana kadar ısırdığı görülmemiştir.

ancak yine de içimize bir ürperti, bir tiksinti, bir heyecan gelir ve adımımızı aya ilk adım atan insan gibi atarız.

bir denge telaşı, rezil olmama gayreti...
rezil olmamak adına etrafa bakıp göz ucuyla da çaktırmadan merdivene bakmaktır.
her türlü karizmanın gittiği gerginliktir.
adım atmadan geçenleri görünce her seferinde onların yaptığını denemek isteyip ayağım kısar diye girdiğim gerginliktir.
(bkz: avm gören masum köylü)
Bide yeni merdivenlerde kimse yokken yavaş olması daha da büyük bir sorun. Tam ayağını basiyosun hizlaniyor ve harbiden geriyor adami.
paraşütle uçaktan atlamakla eşdeğer bir durumdur. insanın kalbi heyecandan ve adrenalinden kütür kütür çarpar. olay o ilk adımı atmaktır.
ilk adımı atamamamız durumunda, yürüyen merdiveni durdurup tekrar çalıştırmamız gerekir.
ilk kez gorustugun ya da hoslandigin biri yanindaysa hayattan sogutur.
duser miyim acaba sendeler miyim korkusu. evlerden irak.