yazarların yalnız olduğunu anladığı vakit

Canımın sıkılıp çaresizce kalakaldığım vakit. Bakıyorum derdimi anlatabileceğim bir tane kişi bile yok. Bir kişi bile.

Herhangi bir süper lig maçının başladığı vakitler. Özellikle de derbi maçlar. Bu vakitler geldiğinde anlıyorum ki kısa, "şu an meşgulum" cevapları verilecek.
Üstüne gitmek istemiyorum tabii. Nasılsa bana kalacak. Maçlar 90 dakika yanında oluyor, ben istediğinde ordayım. Üstelik maçları öpemiyor, onlara sarılamıyor. Birçok açıdan avantajlıyım burda şeytani gülüş olacak

odamda tek başıma oturmuşum sözlüğün başına ne bir ses ne bir seda yalnızlık bu değil. asıl yalnızlık içsel yalnızlık çevrende onlarca kişi varken bile yalnızsan hemde kendini bildin bileli yalnızsan yalnızlığı anladığın vaktinde bir önemi kalmaz.

Moralim bozuldugunda anlatacak kimseyi bulamadığım vakit. Meğer herkes kuru gürültüymüş, dağınıklık, israfmış. Sonra sevdim kendimi sarildim yalnızlığıma. Daha mutluyuz böyle.

Anlamaya ne gerek var? Hepimiz yalnızız aslında.