yazarların ilk mutsuzluk deneyimleri

yazarların ilk mutsuzluk deneyimleridir.

benim mario'dur. 96 yıllarda ba$ladı ateri manyaklığı bende. abimden önce ben kalkardım, benden almadan biraz daha fazla oynayabileyim diye. bir gün, bir gün bir baktım ki, mario'yu manitasına kavu$turmu$um. ve bundan mutluluk duymadım o gün. çünkü her $ey kendini tekrarlıyordu. ve bunu idrak etmek benim için korkunç bir bulantıydı. yetmiyordu. o gün bıraktım ateri oynamayı. ve bir çok $ey bunun benzeri.

kocaman bira bardağım. ağzına kadar dolduruyorum bitmesin diye. doyumsuzluk.
16 gb lık flash disk. yer sıkıntısı çekmeyeyim. doyumsuzluk.
kadın bedeni. elime aldığım, avucumda parlayan beden. öpüyorum yetmiyor. değiyorum yetmiyor. doyumsuzluk.

bunlarda ondan sonra geli$en yakaladığım tipik sendromlar.

yaş 3. oyun parkında bir çocuk vurmuştu bana. ilk deneyimim budur.

tahminim doğduğum andan maksimum bir dakika sonra kıçıma yediğim şaplaktır.