yazarların yaşadığı en mutlu yıl

ortalarında üzülsemde 2005 yılıdır efendim en mutlu olduğum ve iyi zamanlarını hatırladığım tek yıldır yurttan ayrılışım sigortalı bir işe girişim sonlarında askere gittiğim final yılıdır.

abuzer fm 2005in tekrar yayınlarını yapıyor "ben efsaneyim" filmindeki gibi açıyorum geçmiş kayıtları oynattığını bilsemde dinliyorum sonra diyorumki o zamanlar ne özgürlükler varmış radyo alanında şimdi bu sözleri kimse edemez, sunucu parasını ödeyene de minnettarım.

http://onlineradiobox.com...cs=tr.abuzer&played=1

1980 81 82 83 84 85 86 87 88 89

Bunlar müthişti.

1999-2000 milenyum yılına giriş dönemi.

2010 derdim her anlamda.

tabi o zamanlar daha doğmamışım ..

Bütünüyle 2014 yılı diyebilirim. Ama geçirdiğim en güzel yaz 2016 yazıydı.

2002 kesin bilgi.

1999.

arkadaşlarımın hepsi benden önce okula başladığı için onların okuldan dönmesini beklerken çok sıkılıyordum. sonunda 1999'da ben de okula başlayınca rahata ermiştim.*

1998 senesiydi. Bugün hayatta olmayan sevdiğim insanlarla son kez bir arada olduğumuz yılbaşıydı. Çocuktum bir de. akşama kadar kuzenler arkadaşlar karın içinde oynayıp hep beraber eve gelmiştik. 3-4 aile birlikteydik. çok eğlenmiş, birbirimize sahip olduğumuz için çok mutluyduk.

2020. Çok eğlenceliydi. Gül gül öldük.

2007 iyiydi.

Üniversitede ilk yıl 2001. Ne rahattı yediğimiz önumuzde yemediğimiz arkamizda. Hayat kaygısı sıfır. Tum sevdiklerin sag ve sağlıklı. Galatasaray sampiyonlar liginde futbol reitaliyle bizlrri heyecanlandırıyor. 2001 guzel bir yildin sen.

2015
Yeni eve taşındık da ondan.

1992 ilk aşk a şimdi olsa ya 1992.

2017 de nirvana yaptım. zirvede bıraktım.

2012-lise 2.sınıf 0 stres,kaygı üni sınavı desen daha 2 sene var,okula alışmışsın,ortam kurulmuş birde üstüne tip olarak zirve dönemimdeydim sonraki yıllarda her şey tepetaklak gitti tabi değerini bilememişiz.

2012-2013 yılları, sonrası hep bir varolma savaşı.

2002 dünya kupası zamanıdır.
O yaz mevsimi bir ömür yeter.

Hatırlamıyorum, sanırım kayda alınacak pek bir değeri yoktu geçen yılların. artık ileriki yıllarda yazarım belki.

Hatırlamıyorum belki olmuştur ama son 5 yıl gerçekten iyi geçmediği için hafızam silinmiş gibi hissediyorum.

alman sevgilim hilton'da, italyan sevgilim divan oteli'nde kalırken iki otel arasında mekik dokuduğum 2002 yılının paskalya tatilidir.

2014-2018 yılları arası üniversite lisans yıllarımdı ve hayatımın en güzel zamanlarıydı.

Dünyanın farkına varamadığım yıllardan biri.
(bkz: çocukluğum)

95 daha doğmamıştım harika günlerdi.

95 yılı benim için önemlidir. Orta 1'e yeni başladığım zamanlardı. Çok sakin ve çalışkan bir öğrenciydim. Sanki büyük bir adammışım gibi, sözümü nedense herkes dinler, kavgaları ayırır, arkadaşlarıma ders konusunda bile çok yardımlar ederdim. Bir de 99-2000 arası depreme rağmen yine de umut doluydum. Sonra dürüstlüğün pek de matâh bir şey olmadığını önce askerde, sonra da iş hayatında öğrendim. Bize hep yanlış öğüt vermişler: Kavga etme oğlum, kimseye uyma, öğretmenlerine karşı gelme, dersine çalış, uslu ol... Halbuki az kavga etsek, biraz okuldan kaçsak, bazen de derslere çalışmasak çok mu şey kaybederdik? Okuduk, dürüst ve çalışkan olduk da ne oldu? Dürzülerin emrinde hakkımızı yemelerine sesimiz çıkmadan sabrettik sadece. Üstelik benim okurken yaptıklarımın tam zıddı olan dürzüler bizim patronumuz oldu, yöneticimiz oldu. Ah kardeşlerim! Dertlerimle sıktım, affedin.