bugün

yazarlık sevincini doyasıya yaşamak isterken bir anda morali bozan oydur.
ölüm gibi koyar. ulan ben bu işi beceremiyeceğim galiba dersin kendine. bakarsın sonra eksiler devam eder ama artı oy almaya da başlarsın. o zaman karar verirsin işte. her daim anası anılan bir troll mü olacaksın, yoksa sözlüğe neşe için mi dahil olacaksın? gerçi okunmadan verilen eksiler insanı troll olmaya itmiyor değil ama neyse...
herşeyin bir ilki vardır.
(bkz: sözlük sen ne çabuk harcadın beni)
oy sevdası için entari kasmayan yazarların takmadığı oydur.
son olmayacaktır.
çerçeve yaptırılıp duvara asılmalıdır.
(bkz: paulo coelho) başlığında almıştım. o eksi veren çok okumamı mı yadırgadı yoksa zaten paulo coelho'yu sevmeyen biri midir hala düşünürüm.
üzülmeye neden olan niye eksilediler ki acep diye düşünmeye neden olan ve gelecekteki eksilerin atası olan eksidir.
olumlu değerlendirip kendine çeki düzen veren yazarın nazarlığı olabilecek durumdur.
(bkz: bütün keyfim kaçtı)
üstelik en politik olmayan ve tarafsız oldugum normal bır baslıga gelmıstır bu eksı.
" ulen bir daha bu sözlüğe yazı yazmam " kararını aldırtan olay.
büyük bir ihtimalle ilk yazılan entry'e gelir bu eksi.
(bkz: acemi)
"ben şimdi ne dedim ki" tepkisi verdirir.
ilk maçta kendi kalesine gol atmaya benzer. *
allah, galiba silik yedim. bi sey oldu, elendim! tepkisi verilir.