yalnız kalmamak için birilerine yavşamanızdan

her konuştuğunuza aşık olduğunuzu sanmanızdan, sizi gerçekten sevenleri ego tatmininiz gibi görmenizden, arkadaşım dediğiniz insanlara da o gözle bakmanızdan, sanki hayatınızın anlamı bir ilişkinizin olmasıymış gibi davranmanızdan, çoğu zaman yanınızda olduğunda mutlu bile hissetmediğiniz, ihtiyaç duymadığınız, beraber gülemediğiniz, saçmalayamadığınız ”ya ne diyon sen” bile diyemediğiniz, yanında yemek yiyemediğiniz insanlarla çıkıp çıkıp ayrılmanızdan, sırf boşta kalmamak için kişiliğine aldırmadan görüntüsünü beğendiğiniz insanlara sevgilim demenizden nefret ediyorum!.. Her şey gözümde öyle basitleşti ki, bazen aksine inandıracak birisi hiç gelmeyecekmiş gibi hissediyorum..

* Neyse..